Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Το… τι λέει βέβαια, επαφίεται στο τι είναι διατεθειμένος να δει και να διαβάσει κανείς.
Η υπερβατική κίνηση του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη να βρεθεί δίπλα στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, για ένα θέμα, όπως την περιφερειακή ανάπτυξη, που εκ των πραγμάτων αποτελεί αγωνιώδες εθνικό ζητούμενο, στάθηκε αφορμή για σχόλια, ερμηνείες και… τσιρίδες υστερίας.
Στην πραγματικότητα, η εικόνα ενοχλεί, επειδή ξενίζει. Επειδή δείχνει ότι, σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα, που είχε την ατυχία να κυβερνηθεί από ελλειμματικές προσωπικότητες στα χρόνια των Μνημονίων, μπορούμε, παρά τις διαφορές μας, να συνυπάρχουμε.
Να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, αντί να… κρατάμε μούτρα μεταξύ μας.
Να επιδιώκουμε τη γόνιμη ζύμωση ιδεών, αντί για την ψύχωση της ακραίας σύγκρουσης. Του “όχι σε ολα”. Της επικράτησης μιας περιθωριακής νοοτροπίας κόμματος διαμαρτυρίας, για το σύνολο του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που, ενώ μπήκε σε Μνημόνια, δεν κατάφερε να βγει. Επειδή και κυρίως δεν κατάφερε να διαμορφώσει όρους πολιτικής συνεννόησης. Εθνικής συναίνεσης. Εθνικής σύνθεσης. Εθνικής συμφιλίωσης.
Όλα αυτά που πρέσβευε πριν από δεκαετίες ο μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης, το νήμα με τα οποία έπιασε ο γιος του, Κώστας Μπακογιάννης.
Είναι μια άλλη, περισσότερο ενδιαφέρουσα Ελλάδα. Μια Ελλάδα στην οποία η εθνική αναγκαιότητα της εθνικής συμφιλίωσης, στέκεται αγέρωχη απέναντι στον πόλεμο των ψυχωτικών που λειτουργούν ως κήρυκες του εθνικού διχασμού. Ως χρυσοί χορηγοί των άκρων.
http://ysterografa.gr/
