Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ
“Είναι άνθρωποι που την κακήν
ώρα την έχουν μέσα τους”.
Κώστας Καρυωτάκης
Όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολυώροφα χτίρια
(πού τα βρίσκουν όσοι τα ’χουν;),
μου ’ρχεται στο νου μια πολύ έντονη επιθυμία μου.
Για χρόνια ονειρευόμουν ένα κατάδικό μου καμαράκι,
στον πρώτο ή το δεύτερο όροφο ενός ήσυχου χτιρίου.
Το ’θελα στην πρόσοψη, μ’ ένα τεράστιο παράθυρο,
για να ’χω μπόλικο φως και μια κάποια θέα.
Έτσι θα μπορούσα να βλέπω κι ανθρώπους,
αλλά, για σιγουριά, από κάπως μακριά...
Για την επίπλωσή του δεν πολυγνοιαζόμουν:
ένα κρεβάτι, ίσα κι ίσα να με χωράει, μια καρέκλα,
ένα τραπέζι κι ασφαλώς μπόλικα βιβλία,
αλλά καλοστοιβαγμένα κι αριθμισμένα,
όπως τα ’χουν στις δημόσιες βιβλιοθήκες.
Αν μου το επέτρεπαν τα οικονομικά μου,
θα ’θελα και μερικά ψαράκια.
Είναι καλοί σύντροφοι τούτα τα γουστόζικα ζωντανά.
Ίσως, για λούσο, να ’βαζα και μερικές γλάστρες,
αν και τα διακοσμητικά φυτά και τα λουλούδια δεν τα καλοξέρω.
Μικρός κυνηγούσα τα φαγώσιμα, που μας έλειπαν βασανιστικά.
Πάντως για μουσικό μηχάνημα και τηλεόραση,
ούτε κουβέντα να γίνεται.
Επίσης, για χρόνια μου πιπίλιζε το νου ένα ερωτηματικό:
γιατί, σώνει και καλά, ήθελα το επίμαχο καμαράκι
(τη στεγαστική μου επιτυχία),
τόσο μικρό: όσο ένα ευρύχωρο μπάνιο.
Τώρα το ξέρω το γιατί: για ν’ αποφεύγω
τις σαχλές επισκέψεις των γνωστών μου
και το αφρισμένο ενδιαφέρον τους....
Πάντως, και τούτο τ’ όνειρό μου,
μαζί μ’ άλλα πολλά, έχει μπει
στην κασέλα των επιθυμιών μου.
Δεν υπάρχει καιρός για πολύχρονα
δάνεια μα ούτε και κληρονόμοι...
Γιώργου Μακρίδη
Λογοτέχνη-θεατρικού συγγραφέασυνεργάτη της Efenpress
Αυστραλία
