Γράφει ο Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης
Cui bono? Ποιος είχε όφελος από το κίνημα αυτό;
Πολλά γράφονται και λέγονται για το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία, το οποίο ο κάθε γράφων και λέγων βλέπει με τα μάτια που έχει και με την πολιτική ή ιδεολογική του τοποθέτηση και ένταξη.
Παράδειγμα το άρθρο με τον τίτλο «Πραξικόπημα Οπερέτα, Στρατός για δέσιμο και … “Ισλαμοφρουροί” για κλάμματα!» του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη που κυκλοφόρησε ευρέως στα ιστολόγια.
Δημιουργείται έτσι μια σύγχυση, που δεν βοηθά στην κατανόηση του προβλήματος, που έχει άμεση σχέση με την Ελλάδα και την γενικότερη εξέλιξη των πολέμων και μελλοντικών καταστροφών στις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Καλό είναι λοιπόν, στο πληροφοριακό χάος που δημιουργήθηκε στο θέμα αυτό από την νύχτα της Παρασκευής, 15.07.2016, να μπει μια κάποια τάξη. Όπου δεν αποκλείω, οι εκτιμήσεις μου να αποκλίνουν από αυτά που θα μάθουμε, όταν καταλαγιάσει η σκόνη που σηκώθηκε από τα κάθε είδους μαζικά μέσα.
Γεγονός είναι, ότι το πραξικόπημα που έγινε από ορισμένους κύκλους του τουρκικού στρατού απέτυχε, από χθες ακόμη ο Recep Tayyip Erdoğan ελέγχει και πάλι την κατάσταση.
Το ιστορικό.
Την Παρασκευή βράδυ μια ομάδα στρατιωτικών υπό τον Συνταγματάρχη Muharrem Köse κατέλαβε τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό TRT και ανακοίνωσε, ότι η Τουρκία κυβερνάται από ένα «Συμβούλιο Ειρήνης».
Λίγο αργότερα εμφανίσθηκε ο Erdoğan στον σταθμό CNN Türk και μέσω FaceTime κάλεσε τον λαό να βγει στους δρόμους, όπως και έγινε. Σε λίγες ώρες το πραξικόπημα είχε τεθεί υπό έλεγχο.
Οι λεπτομέρειες του πραξικοπήματος είναι για τις εφημερίδες και τα κανάλια, η ερώτηση που θα προσπαθήσω να απαντήσω εγώ είναι όμως το τι συνέβη πραγματικά στην Τουρκία, ποιοι βρίσκονται πίσω από τους κινηματίες και το σχέση έχει το κίνημα αυτό με την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και ειδικότερα με την Συρία, όπου ο Erdoğan έπαιζε μέχρι πριν από λίγο έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Με άλλα λόγια Cui bono?, ποιος είχε όφελος από το κίνημα αυτό;
Η πρώτη υπόθεση οδηγεί προς τους Ισλαμιστές και τον ιεροκήρυκα Fethullah Gülen, έναν ακραίο σαλαφιστή και φανατικό αντίπαλο του Erdoğan, που ηγείται του Κινήματος Gülen ή Hizmet.
Λέγεται, ότι ο Συνταγματάρχης Muharrem Köse ήταν μέλος του κινήματος αυτού. Η υπόθεση αυτή ενέχει κάποια αλήθεια, διότι, όπως πάλι λέγεται, ο Gülen, που μένει στις ΗΠΑ, έχει από καιρό στενές σχέσεις με την CIA και διαχειρίζεται τεράστια ποσά, που προέρχονται από σκοτεινές πηγές των ΗΠΑ και των Σαουδαράβων για την δημιουργία και λειτουργία εκκλησιαστικών σχολών που πλημμύρισαν την Ασία και τα Βαλκάνια (και Ελλάδα, Θράκη). Άρα είναι δάκτυλος των Αμερικάνων που τον τελευταίο καιρό δεν βλέπουν με καλό μάτι την απροθυμία τουErdoğan να συνεχίσει τον πόλεμο για την κατάλυση του καθεστώτος Ασσάντ στην Συρία.
Είναι όμως και η Ευρωπαϊκή Ένωση με την Γερμανία της Μέρκελ, η οποία, όπως επίσημα πλέον ανακοίνωσε, έχει αναλάβει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα και διατηρεί στρατό και πολεμικά αεροπλάνα στην βάση Incirlik της Τουρκίας.
Και αν ο Erdoğan πει όχι στα σχέδια της Μέρκελ για τα εκατομμύρια των φυγάδων που βρίσκονται στην Τουρκία, θα πλημμύριζε η Γερμανία, η Ευρώπη και η δυστυχής Ελλάδα απ’ αυτούς που ο Erdoğan κρατάει στην Τουρκία για να εκβιάζει Μέρκελ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αμερική και Ευρώπη δεν έχουν λοιπόν μόνο το πρόβλημα της συμφιλίωσης του Erdoğan με την Ρωσία και την απροθυμία του να συνεχίσει τις δράσεις του στην Συρία.
Και ιδιαίτερα το πρώτο, όπου μια δυνητική προσέγγιση της Τουρκίας με την Ρωσία κρούει για τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές τον κώδωνα του κινδύνου απωλείας του ελέγχου στα στενά του Βοσπόρου και την κυριαρχία τους στην Μεσόγειο, μια και η Ρωσία θα μπορούσε να περνά ανενόχλητα πλέον από την Μαύρη στην Άσπρη θάλασσα.
Και ερχόμαστε στην σημασία του κινήματος για την αόρατη κυβέρνηση των αρχόντων του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Που βέβαια με τις δύο πολιτικές φράξιες που συντηρεί στον Λευκό Οίκο και τα ανεξέλεγκτα διορισμένα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης΄, συμπεριλαμβανομένης της γερμανίδας Μέρκελ, ελέγχει πλήρως την κατάσταση, δεν ελέγχει όμως αρχηγούς κρατών σαν τον παλαβό Erdoğan, που είναι εις θέσιν να επαναφέρει τα σχέδια κατασκευής του South Stream και του Turkish Stream. Κάτι που θα ήταν ένα βαρύτατο πλήγμα στην πολιτική ελέγχου των ενεργειακών πηγών και των εγκαταστάσεων μεταφοράς της αόρατης κυβέρνησης, τουτέστιν των αρχόντων της Σιών.
Οι οποίοι έχουν στην φαρέτρα τους διαφόρους τρόπους απομακρύνσεως ή συνετισμού ηγετών κρατών που δεν είναι του χεριού τους. Ένας είναι η παρδαλή επανάσταση, την οποία γνωρίζουμε γιατί γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι και στην Ελλάδα, παράδειγμα οι καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και οι φασαρίες που δημιούργησαν τότε αυτοί που σήμερα κυβερνούν την Ελλάδα, για να ματαιωθεί η κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.
Στην Τουρκία, κατά την γνώμη μου, έχουμε με το κίνημα των Στρατιωτικών κάτι παρόμοιο. Το κίνημα είναι μια προειδοποίηση στον Erdoğan, να σταματήσει το φλερτ με τον Πούτιν και να επιστρέψει στην μάχη κατά του Ασσάντ της Συρίας.
Αν δεν συνετίστηκε, να περιμένουμε λοιπόν παρόμοια και μάλλον πιο δραματικά γεγονότα στην Τουρκία.
