Όσο και να αναζητήσει κανείς, δεν θα βρει δηλώσεις πιο σκληρές για τον Σύρο ηγέτη Μπασάρ Αλ Άσαντ από αυτές του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δηλώσεις οι οποίες πρόδιδαν σχεδόν μίσος για τον ηγέτη μιας χώρας που συνορεύει με την Τουρκία. Και να ήταν μόνο αυτό…
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο Ερντογάν με την πολιτική του και κυρίως με το «μακρύ χέρι» της χώρας του στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, την υπηρεσία πληροφοριών MIT, έπαιξε ενεργό ρόλο από τη στιγμή που το τουρκικό «σύστημα Ερντογάν», αποφάσισε πως το γεωστρατηγικό συμφέρον για τη χώρα είναι η ανατροπή του Άσαντ και η προώθηση μιας κατάστασης στη Συρία που θα την έθετε στη γεωπολιτική τροχιά της Τουρκίας, η οποία θα έπαιζε και τον ρόλο του «μαντρόσκυλου» της Δύσης.
Η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν του βγήκε, αλλά γύρισε και μπούμερανγκ. Τη «νύφη» την πλήρωσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, τον οποίον ποτέ δε δίστασε να αδειάσει μεγαλοπρεπώς ο Ερντογάν όταν κατάλαβε ότι είχε μπλέξει άσχημα και πως η «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» είχε αισίως μετατραπεί σε «πολιτική καθολικών προβλημάτων με τους πάντες».
Παρενθετικά, στο σημείο αυτό, σα να θυμίζει σε ένα βαθμό της περίπτωση του «δικού μας» Γιάνη Βαρουφάκη, υπό την έννοια ότι παρέσυρε με τις θεωρίες του τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, διατυπώνοντας μια «θεωρία» για την υπόθεση της ελληνικής οικονομικής κρίσης και του δημοσίου χρέους και όταν τα πράγματα στρίμωξαν, αυτός που τον διόρισε σε θέση εξουσίας φρόντισε να τον απομακρύνει, ενώ σήμερα γίνεται και έμμεση προσπάθεια να τα φορτωθεί όλα, λες και δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη αυτού που τον επέλεξε. Κλείνει η παρένθεση!
Στη Συρία, με έξωθεν υποκίνηση δημιουργήθηκε μια κατάσταση που εξελίχθηκε σε έναν τρομακτικό εμφύλιο, εξαιρετικά αιματηρό, με στόχο να ανατρέψει τον Μπασάρ Αλ Άσαντ από την εξουσία. Όταν σε κάποια στιγμή ύφεσης της σύγκρουσης, ο Άσαντ ζήτησε να αποφασίσει ο λαός προσερχόμενος στις κάλπες, κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να τον ακούσει.
Στην Τουρκία έγινε κάτι ανάλογο, όχι παρόμοιο. Αν πιστέψουμε όσα λένε οι ίδιοι οι Τούρκοι, υπάρχει ξένος δάκτυλος (υπονοούν τους Αμερικανούς, αν και σε περίπτωση που δεν είχε προχωρήσει η εξομάλυνση με τη Ρωσία ίσως να επιδιωκόταν η ενοχοποίηση της ρωσικής πλευράς) με στόχο την ανατροπή του λαοπρόβλητου Ερντογάν.
Για να είμαστε ακριβέστεροι, στόχευε στην ανατροπή ενός προσώπου το οποίο έχει διχάσει σοβαρά, αφού πολλοί από όσους τον ψηφίζουν τον λατρεύουν, ενώ πολλοί από όσους τον καταψηφίζουν, σχεδόν τον μισούν. Αν δεν ίσχυε αυτό, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπήρχε χώρος να «εκτραφεί» το πραξικόπημα.
Ο Άσαντ κατηγορούνταν από τη Δύση, κυρίως όμως από τον Ερντογάν, ότι καταπατούσε βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Σύρων πολιτών, ούτε ο Τούρκος όμως ήθελε εκλογές ώστε να μετρήσου τα «κουκιά». Διότι μπορεί το 90%+ με το οποίο εκλεγόταν ο Άσαντ να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, πόσο απίθανο όμως ήταν η πραγματική αποδοχή του από τους Σύρους πολίτες να ήταν π.χ. 50-60%, αφού σημαντικό τμήμα Σύρων σουνιτών βρισκόταν σε θέσεις εξουσίας, παρά τη σαφή πρωτοκαθεδρία των αλαουιτών;
Αυτό δεν επιθυμούσαν να φανεί και είναι λογικό, αφού οι διακηρύξεις είναι κούφιες και στόχο δεν έχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Σύρων, αλλά την προώθηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών. Έτσι και στην Τουρκία η παρορμητική προσωπικότητα του Εντογάν και ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του τον οδήγησαν σε «περιπέτειες».
Ο Άσαντ υποτίθεται ότι στράφηκε με αγριότητα εναντίον όσων ζήτησαν την κατάρρευση του καθεστώτος του. Δεν θα καθόταν και απαθής, χωρίς ασφαλώς αυτό να τα αιτιολογεί όλα… Ο Ερντογάν από την άλλη, έχοντας τη δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω εκλογών, βάλθηκε να τα προσαρμόσει όλα στα μέτρα του και καθώς δεν ανεχόταν αυτό καθαυτό το δημοκρατικό «παιχνίδι» (πέραν των συνταγματικών περιορισμών για την επανεκλογή του ως πρωθυπουργού), μεταπήδησε στην προεδρία και προσπαθεί έκτοτε με κάθε τρόπο να νομιμοποιήσει τη συνταγματική εκτροπή, αφού και πάλι αυτός έχει την εξουσία!
Τόσο δημοκράτης και κατηγορεί τον Άσαντ για αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Μέχρι και οι διαπραγματεύσεις με τους Κούρδους είχαν στην ατζέντα συμφωνία που θα τους δέσμευε να ψηφήσουν για τη συνταγματική αλλαγή που θα μετέτρεπε την Τουρκία από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία…
Ήρθε το πραξικόπημα, ο Ερντογάν γλίτωσε σαν από θαύμα, τα έριξε όλα στον παραδοσιακό – τα τελευταία χρόνια, διότι παλιότερα ήταν συνοδοιπόροι – αντίπαλο, τον Φετουλάχ Γκιουλέν και με αυτό ως αφορμή, άρχισε να ξηλώνει οτιδήποτε και οποιονδήποτε αντιτάσσεται στην εξουσία του, ενώ δεν έκρυψε ότι θέλει να επαναφέρει τη θανατική ποινή, για να εκτελέσει και μερικούς – ή μήπως πολλούς – για προδοσία, ή να ανταλλάξει μετά από το γνωστό ανατολίτικο παζάρι, το «πάγωμα» της εκτέλεσης – κυριολεκτικά… – της ποινής.
Διότι σιγά μην τους αμνηστεύσει, πέραν του ότι είναι και πεπεισμένος ότι εκτελεί το θέλημα του Αλλάχ. Αλλά είναι δημοκράτης αυτός, καθότι σύμφωνα με τη σφυγμομέτρηση των προηγουμένων ημερών, το 90% των Τούρκων λέει που υποστηρίζουν τον Ερντογάν θέλει την επιβολή της θανατικής ποινής. Είναι και πολιτισμικό ζήτημα. Στη Συρία, παρότι το καθεστώς δεν μπορεί να διεκδικήσει δημοκρατικές «δάφνες», ο κόσμος ήταν διαφορετικός…
Διότι η διαφορά του Ερντογάν από τον Άσαντ είναι ότι ο πρώτος είναι ένας στυγνός ισλαμοφασίστας και δεν κάνει και τίποτα για να το συγκαλύψει, ενώ ο Άσαντ πάντα ήταν ένας «δεσπότης» που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από ότι όλα τα μεσανατολικά καθεστώτα. Να πατάσσει την αντίδραση στην εξουσία εν τη γενέσει της, αφού αν τα πράγματα ξεφύγουν, συνήθως ο ηγέτης και η οικογένειά του, αν δεν προλάβουν να εγκαταλείψουν τη χώρα εγκαίρως, δεν έχουν καλό τέλος.
Και στην Τουρκία βέβαια, κανείς δεν ξέχασε τον μακαρίτη τον Αντνάν Μεντερές ο οποίος τελείωσε στην κρεμάλα. Όλα δείχνουν όμως, ότι οι εξελίξεις οδηγούν σε σύγκλιση τα καθεστώτα της περιοχής, αφού όσοι τόλμησαν μάλλον διαπιστώνουν πως οι επιπτώσεις όσων δεν σεβάστηκαν την ιστορία της περιοχής, με τα καθεστώτα να αυτοπεριορίζονται στον ανταγωνισμό τους και να βρίσκουν τον τρόπο της συνύπαρξης.
Και όταν η κατάσταση «χόντραινε», υπήρχε η παλιά καλή συνταγή της εκτόνωσης, αφού ο «σιωνιστής εχθρός» ήταν πάντα εκεί. Μόνο που πλέον η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά και σε πολλαπλά επίπεδα, πολιτικά, γεωπολιτικά, θρησκευτικά… Ο Ερντογάν ήταν απείρως χειρότερος και πιο επικίνδυνος από τον Άσαντ, μόνο που ήταν για τη Δύση, «ο δικός μας μπάσταρδος». Είναι όμως ακόμα;
defence-point
