Μέσα στη εθνική δίνη στην οποία έχει παγιδευθεί η χώρα από το 2010, αλλά και την απουσία κρίσιμων αποφάσεων σε ζητήματα αμυντικών επενδύσεων από το 2005 και μετά, οι Ενοπλες Δυνάμεις ήταν αναγκασμένες να προχωρήσουν σε μια σειρά κινήσεων προκειμένου να επιβιώσει το αμυντικό οικοδόμημα και να μην επέλθει νέα εθνική καταστροφή χειρότερη από αυτή του 1974 στην Κύπρο και ανάλογη με αυτήν του 1922.
Η παρακάτω περίπτωση είναι χαρακτηριστική του τεράστιου αγώνα και των προσπάθειων κάποιων λίγων αξιωματικών να κρατηθεί όρθιο το οικοδόμημα, σε μια περιοχη μάλιστα που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μόλις πριν από 11 χρόνια είχαν σχεδιάσει επίθεση και διάρρηξη της ελληνικής αμυντικής διάταξης στο πλαίσιο της επιχείρησης "Βαριοπούλα".
Ολα ξεκίνησαν όταν, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας προς την πολιτική ηγεσία, αλλά και τις αγωνιώδεις αναφορές των τοπικών διοικητών και των διοικητών του Δ'ΣΣ, η προμήθεια πυρομαχικών για τα νεοαποκτηθέντα άρματα μάχης LEO2HEL και της έκδοσης που αγοράστηκε από τα γερμανικά αποθέματα LEO2A4 (συνολικό κόστος δαπάνης άνω των 2 δισ ευρώ), τα άρματα στερούνταν πυρομαχικών ή τουλάχιστον στερούνταν επαρκών πυρομαχικών.
Κάποιες προμήθειες που είχαν γίνει επί Ε.Μεϊμαράκη, είχαν ριφθεί σε ένα ποσοστό τους στους ασκήσεις και έτσι τα 170 LEO2HEL και τα 184 LEO2A4 μόλις και μετά βίας είχαν κάπου 10 βλήματα το καθένα (πρακτικά είχαν συγκεντρωθεί σε κάποιο αριθμό αρμάτων τα βλήματα και τα άλλα άρματα δεν είχαν καθόλου)!
Μια μάλλον βεβιασμένη απόφαση απόσυρσης των αμερικανικών αρμάτων Μ60Α3 από το μέτωπο του Εβρου το 2009, είχε επιδεινώσει την κατάσταση. Και ειδικά το 2009 τα πράγματα ήταν πολύ επικίνδυνα στο τομέα των ελληνοτoυρκικών σχέσεων. Το ότι δεν υπήρξε "θερμή" αντιπαράθεση είναι μάλλον θέμα τύχης.
Κάποιοι αξιωματικοί από τα τεθωρακισμένα αποφάσισαν ότι χρειάζονταν άμεσες λύσεις. Δεν μπορούσαν να διακινδυνέψουν ότι τα LEO2 θα καταστρέφονταν ακινητοποιημένα χωρίς πυρομαχικά και ο εχθρός θα περνούσε το εμπόδιο αυτό λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας τω πολιτικών και του πολέμου των μιζών που εμαίνετο στο παρασκήνιο μεταξύ της γερμανικής Rheinmetall, της αμερικανικής ΑΤΚ και της ισραηλινής ΙΜΙ και μερικών από των πιο γνωστών ελληνικών αντιπροσωπειών αμυντικών οίκων.
Ετσι αποφασίστηκε να μεταφερθούν με κάθε μυστικότητα από τα νησιά συνολικά 164 "αρχαία" άρματα Μ48 (έτος σχεδίασης του άρματος το 1948) αλλά στην έκδοση Α5 MOLF που βελτίωνε σημαντικά τις επιδόσεις του και στα χέρια των Ελλήνων αρματιστων είχε αποδείξει ότι μπορούσε να κάνει θαύματα. Και το σημαντικότερο: Υπήρχε αφθονία πυρομαχικών των 105 χλστ.
Από τα 400 Μ48Α5 MOLF τα 164 μεταφέρθηκαν νύχτα και με κάθε μυστικότητα στις δύο ΤΘ Ταξιαρχίες του Εβρου που εξοπλίζουν τα LEOHEL/A4 σε μια ανάλογη επιχείρηση με αυτήν της μεταφοράς μετά τα Ίμια των 50 αρμάτων μάχης του ίδιου τύπου από τα νησιά στην Κύπρο.
Κανείς, πέρα από τον στενό κύκλο αξιωματικών και του πληρώματος του Ναυτικού που τα μετέφερεδεν ήξερε την παρουσία τους στον Εβρο. Και αυτό δεν έπρεπε να συμβεί για έναν επιπρόσθετο λόγο: Θα καταδεικνυόταν η αδυναμία των LEO2HEL/A4 να πολεμήσουν!
Δεν θέλουμε να αναφέρουμε τα σχέδια για το τι θα συνέβαινε με τα άρματα αυτά σε περίπτωση ανάφλεξης, γιατί είναι πραγματικά ανατριχιαστικός ο σχεδιασμός, αν και απόλυτα ρεαλιστικός, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων και χρησιμοποιηθούν σε βαρος μας σε μια δεύτερη φάση.
Στα νησιά μεταφέρθηκαν απλά M48A5, δηλαδή χωρίς το σύστημα ελέγχου πυρός MOLF και Μ60Α1/Α3 προκειμένου να καλυφθεί το κενό.
Ετσι όλοι πίστευαν ότι τα LEO2HEL/A4 προστάτευαν τα σύνορα, ενώ ο πραγμαατικός προστάτης ήταν τα Μ48Α5 ΜΟLF τα οποία όμως δεν εμφανίστηκαν ποτέ πουθενά, ούτε σε μία άσκηση προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η παρουσία τους.
Τώρα, μπορεί να αποκαλυφθεί το εν λόγω γεγονός, γιατί έχει ολοκληρωθεί η παραλαβή των 4.200 βλημάτων APFDS από τα ολλανδικά αποθέματα, συν τα 2.000 εκπαιδευτικά βλήματα και έρχονται και επιπλέον ποσότητες από τα αμερικανικά αποθέματα και έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η εσπευσμένη επαναφορά των Μ48Α5 MOLF στα νησιά.
Γνωρίζουμε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ακόμα και στους 3 Κλάδους, όπου έχουν γίνει ανάλογες σχεδιαστικές "πατέντες" για να καλυφθούν οι "τρύπες". Αλλά ως πότε; Και ως πότε θα είμαστε τυχεροί πριν συμβεί το μοιραίο;
defencenet.gr
