Με γροθιά στη γροθιά φαίνεται πως απαντούν Ελλάδα και Κύπρος στις ιταμές τουρκικές προκλήσεις και την επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, αφού με κοινή απόφαση Αθήνας-Λευκωσίας, ο Ελληνισμός ενώνει τα θαλάσσια σύνορά του στην Ανατολική Μεσόγειο, σε έναν κατά τρόπον ιδιότυπο Ενιαίο Αμυντικό Χώρο.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Η κίνηση που δείχνει την Ελλάδα αποφασιστικά δίπλα στην Κύπρο αφορά την υπογραφή διμερούς διακρατικής συμφωνίας για έρευνα και διάσωση (SAR: Search and Rescue) στην περιοχήμεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δηλαδή στην περιοχή από το σύμπλεγμα του Καστελόριζου και προς ανατολάς.
Η συμφωνία υπεγράφη κατά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο πλευρών, όπου και υπογραμμίστηκε πως με τις πρωτοβουλίες τους οι δύο χώρες «θωρακίζουν με νομικούς όρους, σύμφυτους με το Διεθνές Δίκαιο, τον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου, σε βαθμό μάλιστα που κάθε παραβίασή του σε όποιο σημείο να αποτελεί θέμα και των δύο χωρών».
Αξίζει να σημειωθεί πως η πρωτοβουλία των δύο πλευρών ακολουθεί την πάγια πρακτική και υφιστάμενη συμφωνία που αφορά τον εναέριο χώρο και τα FIR (Flight Information Region) των δύο πλευρών.
Σύμφωνα με την εξαγγελθείσα συμφωνία το πλαίσιο της συνεργασίας περιγράφεται από τα εξής:
>Τη συνεργασία μεταξύ των αντίστοιχων αρμοδίων για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης μέσα στις Περιοχές Έρευνας και Διάσωσης των δύο κρατών σύμφωνα με τις διατάξεις τηςΔιεθνούς Σύμβασης για τη Ναυτική Έρευνα και Διάσωση του 1979 και των Παραρτημάτων αυτής και της Διεθνούς Σύμβασης για την Ασφάλεια της Ανθρώπινης Ζωής στη Θάλασσα του 1974και των Πρωτοκόλλων της»
>Τον συντονισμό επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης από τα αρμόδια κέντρα των δύο κρατών, δηλαδή του JRCC Λάρνακας και του JRCC Πειραιά, την ανταλλαγή πληροφοριών, καθώς επίσης και τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων Έρευνας και Διάσωσης.
>Καθορίζεται το κοινό όριο μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας, δηλαδή το δυτικό όριο της Περιοχής Έρευνας και Διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και το ανατολικό όριο της Περιοχής Έρευνας και Διάσωσης της Ελληνικής Δημοκρατίας, το μήκος του οποίου είναι 287 χιλιόμετρα.
H κίνηση των Αθηνών και της Λευκωσίας, εάν και εφόσον υποστηριχτεί με την απαραίτητη αποφασιστικότητα σε διακηρυκτικό… αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, κρίνεται ως ιστορικής σημασίας αφού:
Πρώτον, στην πραγματικότητα ενοποιεί ένα τεράστιο μέρος της Ανατολικής Μεσογείου και θέτει υπό το άγρυπνο μάτι των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων έναν θαλάσσιο χώρο, ο οποίος αποτελεί στην ουσία και τον «γεωπολιτικό πνεύμονα» του ελληνικού έθνους, από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Δεύτερον, η ουσία της κίνησης κρίνεται ως ευθεία απάντηση στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, της οποίας η στάση βρίσκει μια πρώτη απάντηση, χωρίς όμως και να στρατιωτικοποιεί την κρίση αφήνοντας την ευθύνη για περεταίρω κινήσεις κλιμάκωσης στην Άγκυρα.
Τρίτον, ο Ελληνισμός, τουλάχιστον θεωρητικά και σε επίπεδο χειρισμού κρίσεων φαίνεται να έχει μάθει κάτι από τα τραγικά γεγονότα των Ιμίων και αντιδρά με ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα.
Τέταρτον, είναι σαφές πως η περαιτέρω θωράκιση της κίνησης συνδέεται με την ανακοίνωση της τριμερούς συνάντησης κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, στις 9 Νοεμβρίου όπου διαφαίνεται πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το Κάιρο θα ενώσει τις δυνάμεις του με εκείνες του Ελληνισμού και το διαμορφούμενο τρίγωνο θα προσδώσει μία νέα δυναμική στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.
Η στιγμή για την ανακήρυξη ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας κρίνεται ως κατάλληλη, καθότι η Αίγυπτος διάκειται πλέον μη φιλικά, για συγκεκριμένους λόγους απέναντι στην Τουρκία.
Πέμπτον, ο «άξονας» Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος συμπληρώνεται από το Ισραήλ με αποτέλεσμα η ισορροπία δυνάμεων και το πολιτικό καταπίστευμα στο διεθνές πεδίο να ευνοεί μετά από πολλά χρόνια τη χώρα μας.
Έκτον, στο γενικότερο πλαίσιο η καταστροφική πολιτική των νεοθωμανών, όπως έχουμε γράψει από την εποχή των υμνητών του Ερντογάν στη χώρα μας, το μόνο που θα κατάφερνε, θα ήταν να δημιουργήσει ΕΧΘΡΟΥΣ στην Τουρκία και ΚΑΝΕΝΑΝ πραγματικό ή έστω και εκ συμφέροντος φίλο.
Αυτή τη στιγμή, η «μεγαλόπνοη» νεοθωμανική πολιτική ζει στιγμές 1919-1920, μια περίοδο που η χώρα ήταν στην κυριολεξία απομονωμένη και χωρίς καμία υποστήριξη. Είναι ενδεικτικό πως πλέον ο ΜΟΝΟΣ, έστω και δυνητικά, προσκείμενος φιλικός παράγοντας προς την Τουρκία είναι το… Ισλαμικό Κράτος.
Έβδομο, το μέγιστο των λαθών που θα μπορούσε να διαπράξει η Τουρκία, θα είναι να πιστέψει πως η ηγεσία του Ελληνισμού, τόσο σε Λευκωσία όσο και σε Αθήνα, έχει την πολυτέλεια, με βάση τις εσωτερικές εξελίξεις, να υποχωρήσει ενώπιον μιας τόσο κατάφορα προσβλητικής και επιθετικής στάσης της Άγκυρας.
Ελπίζουμε να αντιλαμβάνονται οι φίλοι στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου πως ο Ελληνισμός μετά από τόσα χρόνια προσβολών και επιθέσεων είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο και απλώς άλλη υποχώρηση δεν υπάρχει… Φυσικά, υπάρχει πάντα η περίπτωση η Άγκυρα να έχει αποφασίσει, ακριβώς για τους λόγους της εσωτερικής αδυναμίας του Ελληνισμού, πως ήρθε η ώρα για απονενοημένο…
Τότε είναι προφανές πως θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών της και αυτό θα συμβεί όχι μόνο από την όποια ελληνική αντίδραση, αλλά και γενικότερα σε πολλαπλά άλλα επίπεδα, αφού η Άγκυρα, λόγω της συμπεριφοράς της, ξέμεινε από πραγματικούς συμμάχους και αρκεί… κάτι θεαματικό από ελληνικής πλευράς για να τονώσει το «ηθικό» των συμμάχων, που θα αντιληφθούν ταχύτατα, ότι η Αθήνα δεν είναι παθητικό, αλλά οι Ένοπλες Δυνάμεις της είναι φορέας εντυπωσιακών ενίοτε επιχειρησιακών δυνατοτήτων, οι οποίες σε μια τέτοια περίοδο μπορούν να τύχουν υπερπροβολής…
defence-point
