Οι επαρκώς μυημένοι στην πολιτική θεωρία και πράξη αναγνώστες της «Εστίας» του Σαββάτου 6 Ιουλίου θα πρέπει να ένοιωσαν κρύον ιδρώτα διαβάζοντας το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Λαϊκή Δημοκρατία ονειρεύεται ο κ.Τσίπρας».
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το άρθρο αναφέρεται στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που επαγγέλλεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες θα δώσουν την εξουσία στον λαό…
Είναι μια τέτοια μεταρρύθμιση τόσο επικίνδυνη; Η απάντησή μας είναι καταφατική και στα όσα ακολουθούν εξηγούμε γιατί.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας θρεμμένος στην κομμουνιστική νεολαία Ελλάδος ακτιβιστής, με περιορισμένη μόρφωση, αλλά εμποτισμένος με λενινιστικού τύπου φανατισμό για κατάληψη ή άνοδο στην εξουσία –και, βέβαια, παραμονή σε αυτήν.
Πίσω από αυτόν βρίσκεται μία ομάδα ετερογενών ανθρώπων της ευρύτερης αριστεράς, στην οποία όμως κυρίαρχο ιδεολογικό ρόλο παίζουν οι «απογοητευμένοι του σοσιαλισμού», ήτοι άνθρωποι που μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας, αντί να μελετήσουν γιατί συνέβη το γεγονός αυτό, έχουν μοναδικό μέλημα να πάρουν την ρεβάνς απέναντι στην Ιστορία. Το δε όχημά τους για την εκπλήρωση του σκοπού αυτού είναι ο εμποτισμένος με λενινιστικές αρχές Αλέξης Τσίπρας –εξίσου εξουσιολάγνος με τον Βλαδίμηρο Ίλιτς Ουλιάνοφ.
Έτσι, ο περί λαϊκής εξουσίας και αναθεωρήσεως του συντάγματος απόψεις του, όπως αυτές κατεγράφησαν στο κύριο άρθρο της «Εστίας» της 6ης Ιουλίου, είναι παραπλήσιες με τις «Θέσεις του Απρίλη», δηλαδή το λενινιστικό πρόγραμμα καταλήψεως της εξουσίας στην Ρωσία του 1917. Στις περίφημες αυτές «Θέσεις», ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνοφ κάνει λόγο για «λαϊκή εξουσία», για «λαϊκή αρνησικυρία» και άλλα παρόμοια, χωρίς βέβαια ποτέ να προσδιορίζει πώς και από ποιους θα γίνουν όλα αυτά. Σαφώς δε, στο ουτοπικό κείμενο των «Θέσεων» δεν προσδιορίζονται ούτε το περιεχόμενο αλλ’ ούτε και η έννοια της «λαϊκής εξουσίας». Εξάλλου, ο ίδιος ο Λένιν, τον Απρίλιο 1917, αναφερόμενος περιπαικτικά στις «Θέσεις του Απρίλη» έλεγε ότι πρόκειται για ένα καλό κείμενο ικανό να ικανοποιήσει τους «χρήσιμους ηλίθιους» –τους οποίους οι μπολσεβίκοι χρησιμοποιούσαν προκειμένου να πετύχουν τον ύπατο στόχο τους, που ήταν η κατάληψη της εξουσίας και η παραμονή σε αυτήν.
Την θεωρία αυτή των «χρήσιμων ηλιθίων» ο κ.Αλέξης Τσίπρας την χρησιμοποιεί σήμερα κατά κόρον και με αρκετή επιτυχία. Από στοιχεία απόρρητων δημοσκοπήσεων που μάς έγιναν γνωστά, ο ΣΥΡΙΖΑ αντλεί την πολιτική του δύναμη από τις ηλικίες 18-45. Πρόκειται για μία κατηγορία ανθρώπων που όχι μόνον δεν γνώρισαν την τραγωδία που προκλήθηκε στην χώρα από την κομμουνιστική εκτροπή του 1944, αλλά ελάχιστη αντίληψη έχουν και από την περίοδο της δικτατορίας 1967-1974. Έτσι, η κατηγορία αυτή του πληθυσμού δεν έχει καμμία απολύτως ιστορική μνήμη. Είναι, συνεπώς, ευάλωτη σε ιστορικές εκδοχές που «σερβίρονται» από τους εγχώριους κλειδοκράτορες της Ιστορίας. Στην χώρα μας, ωστόσο, οι τελευταίοι δεν είναι άλλοι από τους ηττημένους της πραγματικότητος, οι οποίοι, παρά την συντριβή τους το 1949, δεν παύουν, μέσω των επιγόνων τους, να υπόσχονται «χαρούμενα αύριο» και τους συνυφασμένους με αυτά «επίγειους παραδείσους».
Από την άλλη πλευρά, οι κατά Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι» που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και διαδίδουν ότι πρόκειται για ένα κόμμα που σέβεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά θέλει να δοκιμάσει μιαν άλλη «συνταγή» για την Ελλάδα, είναι προφανές ότι δεν έχουν ποτέ τους ανοίξει ένα βιβλίο πραγματικής ιστορίας. Ασφαλώς δε, αγνοούν τα πάντα και από την λενινιστική περί εξουσίας αντίληψη. Σήμερα είναι γνωστό από πολλές ιστορικές μαρτυρίες ότι ο εμπνευστής του πραξικοπήματος του 1917στην Πετρουπολη,που βαπτισθηκε «επανασταση», έτρεφε απύθμενη περιφρόνηση προς την ελευθερία του Τύπου και της εκφράσεως και εξεφράζετο με βαθειά απέχθεια για την σημασία της λαϊκής πλειοψηφίας. «Εκείνο που μετρά στην πράξη είναι να είσαι ο πιο δυνατός και ο πιο αποφασισμένος να νικήσεις όταν έλθει η κρίσιμη στιγμή», έγραφε ο Λένιν. απευθυνόμενος προς τους συντρόφους του μπολσεβίκους –κάποιοι από τους οποίους διατηρούσαν δημοκρατικές ευαισθησίες.
Προσέθετε, όμως, το 1918, όταν ήθελε να εκτοπίσει από την εξουσία τους συνεταίρους του Ρωσικού Επαναστατικού Κόμματος, ότι η όποια προσπάθεια για την εγκατάσταση μιας κομματικής δικτατορίας πρέπει να φαίνεται ότι προκύπτει από την «λαϊκή βούληση» και άρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του προλεταριάτου.
Κάποιοι αναγνώστες μας θα ρωτήσουν πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2013, χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της ευρωζώνης, να γίνει λενινιστικής εμπνεύσεως πολιτική ανατροπή. Θα απαντήσουμε με ένα άλλο ερώτημα: Στην δημοκρατική Ρωσία του Οκτωβριου 1917, υπό τον Αλέξανδρο Κερένσκυ και την σοσιαλδημοκρατική του κυβέρνηση, καθώς και στην Γερμανία της Βαϊμάρης το 1933, ήταν δυνατόν να επικρατήσουν οι δυνάμεις του ζόφου; Ναι, ήταν. Μα, θα μάς πουν, ο κ.Τσίπρας δεν διαθέτει ομάδες κρούσεως όπως οι μπολσεβίκοι και οι εθνικοσοσιαλιστές. Οι ορδές των κουκουλοφόρων που έκαψαν την Αθήνα και τους υπαλλήλους της Marfin, θεωρούν κάποιοι ότι έχουν εξαφανιστεί; Μήπως έχουν «λουφάξει» γιατί, κατά Λένιν, περιμένουν την ώρα που θα δράσουν ως «λαϊκή κυριαρχία»;
Τέλος, οι μεγαλοαστοί που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ρωτήσει ποτέ τον κ. Αλέξη Τσίπρα τί πιστεύει για την φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία; Αν όχι, ας το πράξουν.
http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=996
