17.6.13

"Τριήμερη Απόδραση..." γράφει ο Κωνσταντίνος Κ.Λεονάρδος


Παρασκευή μεσημέρι στη δουλειά, ο manager ανακοινώνει πως του Αγίου Πνεύματος θα είναι για την εταιρία αργία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπόρεσα να δουλέψω σωστά για τις υπόλοιπες ώρες. Το μυαλό μου έτρεχε σε θάλασσες, διασκέδαση και συντροφιές καλοκαιρινές. Αμέσως έκανα κανα δυο τηλεφωνήματα σε φίλους. Έλαβα την ίδια απάντηση “που αλλού; Τήνο θα πάμε”. Και εγώ τη Τήνο σκέφτηκα αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι, έχω πολύ καιρό να επισκεφθώ κάποιο άλλο νησάκι.

Οδηγώ προς το σπίτι και μονολογώ. Όχι πάλι στη Τήνο, αλλού! Θα πω στην παρέα μου να πάμε αλλού! Να! Πάρο έχουμε να πάμε από το 2009 αν δεν κάνω λάθος, ναι στην Πάρο. Νάουσα, Παροικιά, Santa Margarita, Κολυμπήθρες.. αλλά και η Τήνος έχει κολυμπήθρα. Πόσο όμορφα στην κολυμπήθρα. Από μπόμπιρας πηγαίνω. Πρώτα μια στάση στην Παναγιά τη Βουρνιώτισσα να ανάψουμε τα καντίλια και να καμπανίσουμε. Έπειτα στην παραλία. Θυμάμαι πήγαινα πριν καν εμφανιστούν οι ξαπλώστρες και δεν υπήρχε ούτε η σχολή του σερφ. Κολυμπούσα με τον αδελφό μου από την μια παραλία που είχε κόσμο στην άλλη, την ερημική, αυτή που τώρα συγκεντρώνει την περισσότερη νεανική προσοχή. Πέρσυ, Αύγουστος, πόσα γέλια και αστεία στην κολυμπήθρα. Ένιωθα να ξαναβαφτίζομαι στην κολυμπήθρα και έπαιρνα όνομα καινούριο, ζωή φρέσκια και ζωντανή. Όχι όχι Πάρο έχει κολυμπήθρα, αλλού, αλλού να πάμε.

Σίφνο ναι Σίφνο, είχα περάσει υπέροχα, καλοκαίρι του 2008. Όμορφο νησί και αγαπημένη παρέα. Α! Τι αξέχαστο ξημέρωμα στις Καμάρες. Δυο από την παρέα είχαν νυστάξει και είχαν πάει για ύπνο και γυρνούσα με έναν αγαπημένο μου φίλο μόνοι και ζαλισμένοι το χάρεμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα σταφύλια που γευτήκαμε εκείνο το πρωινό. Γιομάτα χυμό και δροσιά. Τι γέλιο είχαμε κάνει. Όμως και στη Τήνο, ξημερώματα και ξημερώματα. Απίστευτο βράδυ, ύστερα από τσάρκα σε όλα τα μαγαζιά του στενού καταλήξαμε στο κεντράκι που βρίσκεται στην λεωφόρο Τριποτάμου. Σε έναν καναπέ κοιτούσαμε πως αγκαλιάζει ο πορτοκαλένιος ήλιος τη γαλάζια θάλασσα. Τι αιώνιος έρωτας μεταξύ των δύο! Δε βαρέθηκε ποτέ ο ένας τον άλλο. Βέβαια, ο ήλιος κάνει τις βόλτες του μακρυά από την αγαπημένη του θάλασσα κάθε μεσημέρι, αλλά κι η θάλασσα την επιθυμεί λίγο την μοναξιά και την ησυχία της. Τα ηλιοβασιλέματα και τις αυγές δεν τους χωρίζει κανείς. Είναι στη Τήνο λοιπόν, που νιώθω πως αυτά τα ξημερώματα γίνονται πιο αληθινά, θα έλεγα πως στη Τήνο μου φαίνονται σωστά. Όχι όχι στη Σίφνο.

Μπαίνω από την έξοδο της Κηφισίας και οδηγώ προς Μαρούσι. Σύρος αυτό είναι στη Σύρο. Στην αρχόντισσα και πρωτεύουσά μας. Μαγική η Σύρος, μικρή και όμορφη σαν νέο δροσερό κορίτσι. Θυμάμαι το 2010 την είχαμε περπατήσει όλη. Αμέτρητα σκαλιά αλλά υπήρχε στόχος, η εκκλησιά στην κορυφή της. Λίγο ακόμα λίγο ακόμα και φθάναμε. Τι γραφικά σπιτάκια, πολύχρωμα και παιχνιδιάρικα. Θυμάμαι σε ένα στενό δρομάκι που έπαιζαν μπάλα κάτι αγριμμάκια και τα χαζεύαμε μέσα στην ανεμελιά τους. Όταν φθάσαμε στην κορυφή, μια θέα που νόμιζες πως έβλεπες μέχρι τη Τήνο. Αλλά να πάλι σκέφτομαι τη Τήνο. Βράδυ στο λιμάνι της, κάθομαι στο παγκάκι μπροστά από το σκάφος του Λιμενικού και κοιτώ. Γοητευτική η θάλασσα τη νύχτα και τα ψαροκάικα τη φλερτάρουν με τσαλίμια. Απέναντί μου φωτίζεται το μνημείο Ηρώων και το Πολυμέριο.  Ήταν νύχτα και το μάτι μου δεν μπορούσε να ανοιχτεί προς τον ορίζοντα αλλά νομίζω πως ό,τι πραγματικά ήθελα να δω ήταν εκεί τριγύρω. Αγαπημένη μου Σύρα θα σε ανταμώσω άλλη φορά.

Σκιάθος! Η λύση! Μες το πράσινο. Κουκουναριές ατέλειωτη παραλία, εκεί που τελειώνουν τα δένδρα ξεκινάει η θάλασσα. Η Τήνος έχει λίγο πράσινο, χαχα εδώ έχασες, σε κέρδισε η Σκιάθος. Όμως.. στη Τήνο υπάρχουν τα αλμυρίκια, τα κακόμοιρα αυτά ανεμοδαρμένα δενδρύλλια. Κάτω από κάτι τέτοια αλμυρίκια ήμαστε μια παρέα στην παραλία του Άγιου Σώστη. Ο ένας φίλος έβαζε αγαπημένα τραγούδια και ακούγαμε στο κινητό του (να που βοηθάει η τεχνολογία), ο άλλος ήταν στη θάλασσα και έκανε βουτιές σε έναν αεικίνητο πιτσιρίκο και εγώ δεχόμουν ανελέητο φλερτ από μια νεαρά δεσποινίδα ετών πέντε. Μου χάριζε τις πιο όμορφες πέτρες, μου τραβούσε τα γένια μου και με ράντιζε με κομματάκια μπισκότο. Έτσι γίνεται στη Τήνο, μικροί μεγάλοι τα ίδια μυαλά, μια τρέλα. Λυπάμαι Σκιάθο, κρίθηκε στις λεπτομέριες.

Ξέρω τι φταίει. Όλα μπορείς να τα κλέψεις από έναν άνθρωπο, την περιουσία του, το παρόν του, να τον αναγκάσεις να υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών του αλλά σίγουρα δεν μπορείς να του πάρεις τις αναμνήσεις. Άτιμες και πλανεύτρες που είναι. Άλλες φορές με κάνουν να χαμογελώ και άλλες με εγκλωβίζουν σε σκέψεις. Όχι όμως δεν θα κερδίσουν αυτή τη φορά. Κάτι καλές μου φίλες μου πρότειναν να πάω το τριήμερο στις Σπέτσες. Τέλος, Σπέτσες αυτό είναι.

Είμαι έξω από το πρακτορείο. Νιώθω δυνατός και σίγουρος. Σπέτσες, Σπέτσες Σπέτσες δεν το ξεχνώ.

 “Καλησπέρα δεσποινίς, ένα εισιτήριο παρακαλώ”,

 “Μάλιστα, ο προορισμός σας;”

“Τήνος..”




                                                                                                                   16/06/2013


                                                                                           Κωνσταντίνος Κ. Λεονάρδος
.