THE PONTUS INDEPENDENCE MOVEMENT
AND THE GREEK GENOCIDE
Sait Çetinoğlu
1) Introduction
The growth of nationalism in the 19th century directly affected the Christian populations of the Ottoman Empire. The ideology of the Orthodox Greeks scattered throughout the Balkans and in Anatolia was linked to the Hellenic state, and under the influence of a bourgeoisie leadership it began to spread. However the Greeks living in the distant Black Sea shores of Anatolia had little contact with the free Hellenic state which gained its independence in 1821.
The process of identity crisis in the 19th and 20th centuries played a part in the formation of modern Hellenism. The main reasons for this are the prevailing new political and international conditions in the region, the end result being the transformation of cultural identity into a political identity.
2) The Black Sea and the Revolutionary Movement
The Pontus issue is directly related to the international revolutionary movement. Lenin, as a leader of the Communist movement, was proposing the liberation of nations on one hand, while on the other he was saying:
"I and the Bolsheviks are the Young Turks of the Soviet Revolution".
In fact one can easily see a contradiction in these two statements. Contrary to this, Rosa Luxemburg while being captive in a Berlin prison, called for full support to the Christian communities of the Ottoman Empire by saying:
"A country has no hope of progress if it remains under Turkish domination. Concerning the Eastern issue, it is our duty to accept the fragmentation of Turkey and show unconditional solidarity to the Christian people".
Rosa Luxemburg1 in her work:" The activities of German imperialism in Turkey" wrote about the supreme economic and military interests of Germans in Turkey. The Ottoman lands were the main aims of the German imperialists. On this issue an important role was played by German banks. Along this line many propaganda instruments were devised such as the organization on November 8, 1898 of a ceremony in Damascus by the German Kaiser and his delegation, declaring that they were walking on the footsteps of Salahettin Eyubbi under the green flag of the Prophet to defend the Muslim community and gave an oath to this. As Rosa Luxemburg said, the role undertaken by Germans to resurrect the Ottoman Empire was nothing more than to paint a dead man with make-up. The disclosure by Rosa Luxemburg that the construction of the Baghdad railway line during the First World War was based on the massacre of masses of people is an important statement to be emphasized. The role of Deutsche Bank has been crucial. The German officials had made great efforts to fanaticize the Muslims and Turks against the non-Muslim communities of the Empire after the Balkan Wars. The testimony of Dido Sotiriou2 on the role of the Deutsche Palestinian Bank is significant. This Bank printed brochures in Turkish saying that:
"If we Turks are poor and suffering, the causes of this are the infidels (gavurs) who grasped the wealth from our hands. How long will we afford this? Do not buy their products and do not have any dealings with them. What do you expect from a friendship with them? Why are you offering them so much love and brotherhood".
On this matter, German Field Marshal Liman von Sanders in 1916 ordered the deportation of Greeks from the coastal areas of Anatolia. After realizing that despite all the exiles, the Greeks of Ayvalik were remaining in their homes, on Easter day of 1917 von Sanders ordered their deportation by saying:
"Have you not yet expelled these infidels!"
German imperialism wanted Anatolia to be cleared of its Christian element. The same could also be said of the other western powers. If one studies the behavior of England, France, USA and Italy during World War I and beyond, it would not be wrong in saying that these countries were indifferent to the annihilation of the ancient peoples of Anatolia.
Liman von Sander (left) with Mustapha Kemal (right)
3) The Political Organization in Pontus.All the state influenced Turkish publications on the Pontus issue are almost identical because they use the same source as a reference. All these publications are based on a propaganda piece printed in 1922 by the Information and Printing Establishment (Matbuat ve İstihbarat Matbaası) under the title "The Pontus Affair" (Pontos Meselesi). In all the mentioned publications the same arguments are stated. In the propaganda publication of 1922, it mentions that the Greeks of the Black Sea shoreline were aiming to establish an independent Republic of the Pontus with its capital city being Trabzon or Samsun and its territories to extend from Batumi all the way to Sinope. This is far from what really happened in Pontus. Mustapha Kemal used the same arguments in his Speech (Nutuk).
At the commencement of the First World War, the Greeks of Pontus which until that time had served in the Ottoman Army merely as hard laborers, like the other people of the Empire wanted to enlist in the Ottoman armed forces. It is a historical fact that during the course of World War I, many peasants deserted the army and returned to areas near their home villages with or without their weapons to resume their lives in their rural areas. In this way they began to set up armed irregular guerrilla groups in the various parts of mountainous regions of Anatolia as in the Black Sea zone.
A group of armed resistance fighters
The efforts of the Ottoman government to settle Muslim refugees from Balkan lands into the Greek villages of the Black Sea region was the cause of the second phase of unrest leading to ethnic clashes. The decision of the Pontic Greeks to refuse entry of these refugees into their villages was the beginning of the resistance against the state authorities. Faced with this situation, the Government in Autumn of 1915 started military operations against the villages Okse, Tsichman and Tefkeris. These places were the focus of resistance against the establishment of Balkan refugees. Villages began being burned, populations dispersed and fighters such as Vasilis Anthopoulos (Vasil Usta) emerged and armed resistance groups were formed. Many armed groups were concentrated in the Nebian town of the Bafra region.Up until the Balkan Wars, the prevailing view among Pontic Greek scholars was that it would be possible to create a Turkish-Pontic Union in peace and cooperation with the Turks in the wider region of the Black Sea. The role of the Bishop of Trabzon Chrysanthos in the dissemination of this view and his role through the "Eastern Party" is of paramount importance.
After the Balkan wars and before the First World War the Young Turks began the implementation of a "solution plan" of ethnic problems by the extermination of other ethnicities as decided in 1911 at a Conference held in Thessaloniki. The extermination operations started in the beginning of the War by the process of deportations. The establishment of an independent Republic of Pontus therefore gained support as a result of these actions by the Young Turks.
During this period, throughout the entire Black Sea shore region, the development of self defense groups was aimed at defending the political rights of the Greeks of Pontus which had started to gain momentum. On February 4, 1918 Konstantinos Konstantinidis, the son of the former Mayor of Giresun Captain George, having been influenced by the proclamation of the Soviets on the right of "self determination of peoples" by the Bolsheviks, organized a conference in Marseille with the participation of Pontic Greek representatives from various European countries including the USA and elsewhere. The Conference members sought the support of the Soviets and sent a letter to the Minister of Foreign Affairs Leon Trotsky. The letter stated that it would be a big mistake to return the city and the region of Trabzon to Turkish rule. Support was also asked from the Soviets to achieve the establishment of an independent Pontic Republic.
A printed card depicting the proposed Republic of Pontus
4) East and West PontusAfter the occupation of the Eastern Black-Sea shore by the Russian Army in the Summer of 1916, the Pontus region was divided into two parts and as a result, the course of events changed in the two regions. When the Russian Army halted its advance at Gemoura, the fall of Trebizond to the Russians was inevitable. The Turkish administration seeing the inevitability of the fall of Trebizond, called Bishop Chrysanthos and other Greek notables to hand the city over to them and asked them for the protection of the civilian Muslim population. After a short ceremony, Governor Azmi speaking to Chrysanthos said:
"We took this country from the Greeks and now we give it back to the Greeks".
On August 16, 1916 the Russians entered Trebizond and found a Greek administration in control of the city. The reception of the Pontic Greeks to the Russians was warm. Chrysanthosestablished a Council of Christian and Muslim members which under his leadership ruled the region until the return of the Turkish Army. Bishop Chrysanthos protected the families of Muslims whose men had fled because of the fear of Russians. He also tried to introduce a new spirit of equality among nations. The independent administration of Trebizond also met with Soviet representatives during 1917.The situation in western Pontus was very different. The armed rebels who had fled to the mountains and consisted of independent non-coordinated guerilla groups, started accepting more men in their ranks towards the end of 1916 when deportations of the Greek population by the Turkish forces began. On July 3, 1916 Vasil Anthopoulos formed an armed resistance group in Sivas, with the hope that when the Russian forces moved to the west of Pontus it would start a general revolution. But the halt of the Russian advance changed Anthopoulos' plans. Believing the Russians were playing games with him, Anthopoulos decided to create new conditions in the region. Then, with his armed group of 80 irregulars, he attacked Turkish villages, killed and burned homes of those he thought had harmed Christians. In Ordu (Kotyora) he clashed with Turkish military forces and after losing the battle took refuge in Trabzon where he lived until the end of the war. The reaction of the Turks concerning these two events was twofold: (a) counter attacks on Greek guerillas, and (b) exiles of the Greeks in western Pontus (Black Sea shore) towards the inner regions of Anatolia.
The first reaction seems to have been more of a local type response. Both Christians and Muslims were army deserters while the Muslim deserters were ready to implement the nationalist policies of the Committee of Union and Progress (CUP). The most active irregular guerilla group was that of Topal Osman Agha from Giresun. He and his followers were army deserters and fugitives which were acting freely without any control. Topal Osman was the source of indescribable terror and horror. Even the local Muslim population was asking for his removal from the region.
Among the Pontic Greek armed rebels, the most notable guerilla leader was Anton Pasha. While defending Pontic Greek villages with his wife Pelagia, he became the main source of fear to the Turkish administration and the Muslim irregular forces. He was killed in 1917 while his wife Pelagia continued the struggle until 1923. In the same area, among the Muslim armed groups, there were also Circassians.
5) The Exiles
In a document prepared to be sent by the Austrian Foreign Ministry to Berlin, the following was stated:
"The Turkish policy has the nature of a complete expulsion of the Greeks in the region, aiming at their total extinction by using the excuse that the Greeks of the region are posing a risk against the State, an argument used in the past against the Armenians. The Turks do not discern any difference among the population, leaving no chances to their survival under the pretext of moving all the Greeks to other regions as deportations of the population from the shores towards the interior, leaving them in appalling, inhumane conditions so that the hunger will lead them to death. Their homes after being occupied by the Muslim irregular forces (tsettes) are looted, burned and demolished. Similar measures used against the Armenians are also being used in the region of Pontos".3
The Pontic Greek guerilla forces, although not being able to prevent the deportation of the Greek population, established "liberated zones" in mountainous areas where refuge was provided to the Greeks escaping their destroyed villages. The appearance of new Pontian rebel groups and the inability of the Turkish Army to destroy them leads to a regional compromise with the Turkish village population who provided food and supplies to the Pontian guerilla groups.After the defeat of the Ottoman State in the First World War, British forces (Indian soldiers with British officers) were placed in the Black Sea shore regions of Anatolia. In order for Britain to ensure its future interests it required the Pontic Greek guerilla forces to surrender their weapons to the Turkish Army. The guerillas didn't fall for this trap and refused to hand in their weapons. The Pontic Greeks embraced the establishment of a Pontic Republic. Meanwhile about 100.000 Pontic Greeks returned home from Russia.
The Pontus movement had reached such a critical stage that it began to concern the Ottoman State, which led the Istanbul based Ottoman government to send Mustapha Kemal Pasha to the Black Sea region. Mustafa Kemal began his efforts to quell the Pontus movement at the request of Britain and the moral and material support of Sultan Mehmet Vahdetin. Mustapha Kemal arrived in Samsun and met with Britain's Major Hurst and invited representatives of the various communities to the local command garrison. The leader of the local Greeks, Bishop Germanos did not respond to this invitation. The report sent by Mustapha Kemal to the Sultan Government said that Pontus guerrilla forces led by Bishop Germanos didn't come to the invitation. Meanwhile Mustapha Kemal on his arrival in Samsun on May 19, 1919 immediately began organizing Turkish irregular groups to act against the Pontic Greek guerrillas who were seeking independence. It is mentioned that Topal Osman was one of the first leaders of the irregulars (tsettes) Mustapha Kemal met. As shown in public records, Mustapha Kemal put more importance to the Pontian guerrilla movement than on the Hellenic State armed forces which had landed forces in western Anatolia.6) The End of the Movement and Ethnic Cleansing
After the initial successes of the Pontian guerillas and despite their efforts to unite their forces, it led to a decline in their strength due to an absence of any coordinated center. The decline of morale among the Pontian rebels was fast. The Turkish Army with the significant help of the Bolsheviks was being reorganized and support by the Italian and the French also strengthened its position. These developments discouraged the intentions of the Pontic Greek guerilla forces in forming a common command centre and they started becoming completely independent. There were even clashes between various guerilla groups. The end was tragic. Despite the sheepish attitude of the Greece towards the Pontus movement, the Greeks of Pontus always showed a trend of identifying themselves with the Hellenic State.
In order to compete with the actions of the Greek guerillas in the region the government in Ankara began deporting and exiling the Greek population that was providing support to the guerillas. Ankara was determined to enlist in its Army every Pontic Greek that had the ability to endanger the stability in the region. All non-Muslims were sent to labor battalions. Although some Pontic Greeks did not obey, a significant number were sent to the work battalions, known as Amele Taburlari, and through this measure those men were inactivated.
After this, a mandatory collection of arms was initiated in the region starting with the non-Muslims. Resistance was raised against the army units coming to collect the arms in the region of Samsun and in other areas. The most severe clashes took place in areas such as Tokat, Carshamba and in Nebian of Bafra. This effort which began in April 6, 1921 by the Turkish Army, and despite the implementation of extensive violence by the Army units, did not give any result. The Turkish army units were strengthened with the Giresun Divison after having failed in their objectives at Carshamba and Nebian-Bafra. The Ankara government then declared the region of the Black Sea a war zone and decided on June 21, 1921 to exile all the Greeks of Pontus. Furthermore, most of the rural regions had been cleared of Greeks and the Greek villages burned down.
Because of the fear of the Hellenic Navy landing in Samsun, the Executive Government Committee in Ankara after its decision on June 16, 1921, decided on the deportation of all the Greek men in the region between the ages of 16 to 50 years. Arrests of Greeks then started in the areas of Samsun and Bafra (in the Alatsam region). On the following day, the first group of deportees departed southward and while passing near the town of Kavak, it went under fire from either Turkish or Greek guerillas (depending on the information source, Greek or Turkish). Several guards accompanying the exiled Greeks were also killed. Similar events occurred during the deportation marches during the month of June 1921. The attacks were caused by irregular Turkish forces (tsettes) with the cooperation of the guards escorting the exiled Greeks. In these attacks an important role was played by the irregular armed groups of Topal Osman Agha and Saki Ali from Tokat. The reactions to the events according to a letter sent by the Ministry of Interior on June 25, 1921 indicates that the displacement of the Greeks was being carried out due to military reasons, which were not an act of deportation, while it was mentioned that the livelihood of the exiled Greeks should be protected and also the lives, fortune and honor of the Greek women and children remaining in their home should be protected. In this order, severe punishments were sought to those state officials who attacked women and children as well as the exiled men.We learn from the Minister of Health at the time Riza Nur that in practice things didn't exactly happen this way. Riza Nur4 who later became the chief negotiator at the Lausanne negotiations, wrote in his memoires about conversations he had with Topal Osman:
"I told him, Aga clear the Black Sea well. Do not leave a stone in the Greek villages of the Black Sea".
He replied to me:
"I will do exactly that, but I will protect and will not destroy their churches and buildings because they might be useful in the future".
I told him:
"Demolish the buildings and churches as well and scatter their stones away. You never know what will happen in the future. Nobody should be able to come here in the future and say ‘there was a church here'".
The answer given by Topal Osman was:
"I will do it that way, I wasn't thinking correctly".
Riza Nur also writes that Topal Osman was the new Kioroglu, making reference to the legendary Turkish public hero who revolted against the Sultan centuries ago.When the government in Ankara forced troops from the region of the Black Sea to the western front, it reduced the number of exiles. However after the failure of the Hellenic Army at Sakarya, the exiles resumed on a massive scale in the Black Sea region. During this period, the cleansing operations against the Greek guerillas in the mountains was intensified and the exiles continued to increase. On the order of Nurettin Pasha, women were also deported despite the initial orders not to include them. There had not been any reaction to this by his superiors in Ankara. According to Nurettin Pasha:
"Greeks are snakes and their women are their poison. These women support their men who are fascinated with the dream of Pontus both physically, morally and materially".
In addition to this, in the notorious Independence Courts (Istiklal Mahkemeleri) in Amasya, women were also tried, being accused of spying, fomenting crimes and helping criminals to hide.During these operations in the Black Sea, after discussions held in the Parliament at Ankara, the Commander of the Central Army Nurettin Pasha was dismissed on November 8, 1921 on the grounds of his illegal activities and incompetence, while on February 8, 1922 the administration of the Central Army was abolished. The responsibility of the operations against the Greeks of Pontus was then assigned to the 10th Brigade operating under the orders of the Ministry of Interior. Cemil Cahit Bey was appointed as commander of this Brigade. The Turkish armed forces increased its recruiting and also its arms, and ended the Pontus issue in February 1923, an issue that had been running for many years.
7) Conclusion
Despite all this, the beginning of the end for the Black Sea Greeks really began in December of 1920 after the wholesale defeat of the Armenians by the Kemalist Army, who then established relations with the Bolsheviks. The Soviet support flowed to the Kemalists while agreements were then signed between the Soviets and Britain, the Soviets and the Turkish Ankara administration, and Britain with the Minister of Exterior Affairs of the Ankara administration Bekir Sami on March 16, 1921. On this day, Britain effectively declared their neutrality. The Hellenic state left the Greeks of Pontus to their fate. Britain supported Turkey thinking that it would serve as a buffer or as an intermediary with the Soviet Union. The realpolitik at the time was the reason that determined the end of the Pontus movement. After the signing of the Lausanne Treaty the guerilla forces that remained in the Black Sea region escaped from the shores of the Black Sea by boats on their way to Greece or fled to nearby Russia.
References
1. R Luxemburg, Ausgeıvahlte Reden und Schriften, Berlin 1951, pages.. 294, 297.
2. See the book authored by Dido Sotiriou "The Blooded Landed".
3. P.K.Enepekidis, The Genocide of Anatolian Hellenism, 7-14 July 1985, Conference in Thessaloniki. .
4. Rıza Nur, Hayat ve Hatıratım (My Life and memoirs),Publisher İşaret, year 1992 , page 164.
Biography of the Author
Sait Çetinoglu was born in Trabzon. He is an activist on human rights and a member of the Free University An¬kara Independent Initiative. He has not been a member of any political organization since the military takeover of 1980 while he has been pursuing is work as an independent political researcher. His work on human rights issues has been carried out under the Free University, Human Rights Association (IHD) of Turkey, Amnesty International and Ankara Freedom to Throughout Initiative. He has been a member of the Administrative Board of the IHD and among the first members of the Amnesty International in Turkey serving also as a coordinator.
He has been editor of the Human Rights Publications and Humanite Journal. He also worked as editor in the publications of the Free University, Belge and Peri publishing houses in Turkey concerning the publications on "minority issues".
He authored the book on "Varlik Vergisi 1942-1944- Ekonomik ve Kültürel Jenocid (Capital Tax 1942-1944- an Economic and Cultural Genocide)" based on his research and published by Belge International Publishing House. He also coauthored with Fikret Bashkaya the research books : "İttihatçılıktan Kemalizme (From Unionists to Kemalists) and Türkiye'de "Azınlıklar" (The "Minorities" in Turkey) both published by Free University. He authored the publications: "The ‘turkification' of the Capital" and the Secret Agenda of the Union and Progress (İttihat ve Terakki'nin Gizli Ajandası) published in the series "Discussions on the Official History" and also authored lemmas in the Concepts Dictionary and Official Ideology on the topics official ideology/official history, genocide, issues related to Turkish economic history, etc.
His worked on "The 20 years Conscription to Work Battalions"- A Terror Act against the Minorities, The Assassination of Justice in 1909 at Cilicia and on various other topics which will be published by Belge International Publishing House in the series Myths of Official History- Sayings and Truth.
Presently he is working on the research topic of the Development of Turkish-Muslim wealth after the looting of Greek and Armenian fortunes to be published in a book entitled "The Turkish Bourgoise and the Dark side of the Turkish Economy". He has published articles on the Committee Union and Progress, Kemalism, The Nature of the Kemalist Regime, Armenian, Greek and Assyrian Genocides, The Turkish Economic History and "Minorites" at various newspapers in Turkey as well as in the journals Yevrobatsi, Collectifvan, Le monde, Nouvelles d'Armenie Magazine, Keghart, Pontos World, Deutsch-Armenische Gesellschaft (DAG), Agos, Marmara, Zartong, Özgür Üniversite, Birikim, Yaba, Atılım, Devrimci Demokrasi, Devrimci Halkın Günlüğü, Newroz, Gündem, Birgün, Evrensel ve Radikal... including newspapers and internet sites.
_______________________________________________________________________________________________
από Sait Çetinoğlu
Η ανάπτυξη του εθνικισμού του 19ου αιώνα, επηρέασε άμεσα τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ιδεολογία των Ορθοδόξων Ελλήνων διάσπαρτα σε όλη τη Βαλκανική και στην Ανατολία συνδέθηκε με το ελληνικό κράτος, και υπό την επίδραση μιας ηγεσίας αστική τάξη άρχισε να εξαπλώνεται. Ωστόσο, οι Έλληνες που ζουν στο μακρινό ακτή της Μαύρης θάλασσας της Ανατολίας είχαν ελάχιστη επαφή με το ελεύθερο ελληνικό κράτος το οποίο κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1821.
Το κίνημα του Πόντου για την ανεξαρτησία
ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Sait Çetinoğlu
1) Εισαγωγή
Η ανάπτυξη του εθνικισμού του 19ου αιώνα, επηρέασε άμεσα τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ιδεολογία των Ορθοδόξων Ελλήνων διάσπαρτα σε όλη τη Βαλκανική και στην Ανατολία συνδέθηκε με το ελληνικό κράτος, και υπό την επίδραση μιας ηγεσίας αστική τάξη άρχισε να εξαπλώνεται. Ωστόσο, οι Έλληνες που ζουν στο μακρινό ακτή της Μαύρης θάλασσας της Ανατολίας είχαν ελάχιστη επαφή με το ελεύθερο ελληνικό κράτος το οποίο κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1821.
Η διαδικασία κρίσης ταυτότητας του 19ου και του 20ου αιώνα έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνισμού. Οι κύριοι λόγοι για αυτό είναι οι επικρατούσες νέες πολιτικές και διεθνείς συνθήκες στην περιοχή, το τελικό αποτέλεσμα είναι η μετατροπή της πολιτιστικής ταυτότητας σε μια πολιτική ταυτότητα.
2) Η Μαύρη Θάλασσα και το επαναστατικό κίνημα
Το Ποντιακό ζήτημα έχει άμεση σχέση με το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Ο Λένιν, ως ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος, είχε προτείνει την απελευθέρωση των εθνών από τη μια πλευρά, ενώ από την άλλη έλεγε:
«Εγώ και οι μπολσεβίκοι είναι οι Νεότουρκοι της Σοβιετικής Επανάστασης".
Στην πραγματικότητα, μπορεί κανείς να δει εύκολα μια αντίφαση σε αυτές τις δύο καταστάσεις.Σε αντίθεση με αυτό, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ενώ είναι δεσμευμένη σε μια φυλακή του Βερολίνου, ζήτησε την πλήρη υποστήριξη στις χριστιανικές κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λέγοντας:
«Μια χώρα δεν έχει καμία ελπίδα προόδου και εάν παραμένει υπό τουρκική κυριαρχία. Όσον αφορά το Ανατολικό Ζήτημα, είναι καθήκον μας να δεχτούμε τον κατακερματισμό της Τουρκίας και να δείξει άνευ όρων αλληλεγγύη στους χριστιανικό λαό".
Ρόζα Λούξεμπουργκ 1 στο έργο της: « Οι δραστηριότητες του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Τουρκία » έγραψε για τα συμφέροντα υπέρτατη οικονομική και στρατιωτική των Γερμανών στην Τουρκία. Τα οθωμανικά εδάφη ήταν οι κύριοι στόχοι των Γερμανών ιμπεριαλιστών. Για το θέμα αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γερμανικές τράπεζες. Κατά μήκος αυτής της γραμμής πολλά μέσα προπαγάνδας, που επινοήθηκαν, όπως η οργάνωση στις 8 του Νοεμβρίου του 1898 από μια τελετή στη Δαμασκό από το γερμανικό Kaiser και την αντιπροσωπεία του, δηλώνοντας ότι το περπάτημα στα χνάρια του Salahettin Eyubbi υπό την πράσινη σημαία του Προφήτη για την υπεράσπιση η μουσουλμανική κοινότητα και έδωσε όρκο σε αυτό. Όπως είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο ρόλος που αναλαμβάνονται από τους Γερμανούς για να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να ζωγραφίσει ένα νεκρό άνθρωπο με make-up. Η αποκάλυψη από την Ρόζα Λούξεμπουργκ ότι η κατασκευή της γραμμής Σιδηρόδρομος της Βαγδάτης κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου έγινε με βάση τη σφαγή των μαζών των ανθρώπων είναι μια σημαντική δήλωση που πρέπει να τονιστεί.Ο ρόλος της Deutsche Bank υπήρξε καθοριστική. Οι Γερμανοί αξιωματούχοι είχαν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να τον φανατισμό των μουσουλμάνων και Τούρκων εναντίον των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της αυτοκρατορίας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η μαρτυρία της Διδώς Σωτηρίου 2 σχετικά με το ρόλο της Deutsche Bank Παλαιστινίων είναι σημαντική. Η Τράπεζα τυπωμένα φυλλάδια στην τουρκική παροιμία ότι:
"Αν είμαστε Τούρκοι είναι φτωχό και βασανισμένο, οι αιτίες αυτού είναι οι άπιστοι (gavurs) ο οποίος συνέλαβε τον πλούτο από τα χέρια μας. Πόσο καιρό θα αντέξουν αυτό; Μην αγοράζετε τα προϊόντα τους και δεν έχουν καμία σχέση με αυτά. Τι θα περίμενε κανείς από μια φιλία μαζί τους; Γιατί σας προσφέρει τόσο πολύ αγάπη και αδελφοσύνη ».
Για το θέμα αυτό, η γερμανική Field Marshal Liman von Sanders το 1916 διέταξε την απέλαση των Ελλήνων από τις παράκτιες περιοχές της Ανατολίας. Μετά συνειδητοποιώντας ότι παρ 'όλες τις εξορίες, οι Έλληνες του Αϊβαλί παρέμεναν στα σπίτια τους, την ημέρα του Πάσχα του 1917 von Sanders διέταξε την απέλαση τους, λέγοντας:
"Έχετε να απελαύνονται ακόμα αυτά άπιστους!"
Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ήθελε Ανατολία να απαλλαγεί από χριστιανικού στοιχείου της. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για τις άλλες δυτικές δυνάμεις. Αν μελετήσει κανείς τη συμπεριφορά της Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και Ιταλία κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου και πέρα από αυτό, δεν θα ήταν λάθος, λέγοντας ότι οι χώρες αυτές ήταν αδιάφοροι για την εξόντωση των αρχαίων λαών της Ανατολίας.
Liman von Sander (αριστερά) μαζί με το Μουσταφά Κεμάλ (δεξιά)
3) Η πολιτική οργάνωση στον Πόντο.
Όλες οι κρατικές επηρεάζεται τουρκικά δημοσιεύματα για το Ποντιακό ζήτημα είναι σχεδόν πανομοιότυπα, επειδή χρησιμοποιούν την ίδια πηγή ως σημείο αναφοράς. Όλες αυτές οι εκδόσεις που βασίζονται σε ένα κομμάτι προπαγάνδας τυπωμένο το 1922 από την Υπηρεσία Πληροφόρησης και τυπογραφείο (Matbuat ve İstihbarat Matbaası) υπό τον τίτλο « Ο Πόντος Affair "(Πόντος Meselesi) . Σε όλες τις αναφερόμενες δημοσιεύσεις αναφέρονται τα ίδια επιχειρήματα. Στη δημοσίευση προπαγάνδα του 1922, αναφέρει ότι οι Έλληνες της Μαύρης Θάλασσας ακτογραμμής είχαν στόχο να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη Δημοκρατία του Πόντου με πρωτεύουσα την πόλη είναι Τραπεζούντα ή Samsun και τα εδάφη της να εκτείνονται από Βατούμ σε όλη τη διαδρομή στη Σινώπη. Αυτό απέχει πολύ από ό, τι πραγματικά συνέβη στον Πόντο. Ο Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε τα ίδια επιχειρήματα στην ομιλία του (Nutuk).
Κατά την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες του Πόντου που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε υπηρετήσει στον οθωμανικό στρατό απλώς ως σκληρό εργάτες, όπως και τους άλλους ανθρώπους της αυτοκρατορίας ήθελε να στρατολογήσει στην Οθωμανική ένοπλες δυνάμεις. Είναι ένα ιστορικό γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί αγρότες εγκατέλειψαν το στρατό και επέστρεψαν σε περιοχές κοντά σε χωριά στο σπίτι τους, με ή χωρίς όπλα τους να επαναλάβουν τη ζωή τους στις αγροτικές τους περιοχές. Με αυτό τον τρόπο άρχισαν να δημιουργήσει ένοπλες ομάδες ανταρτών παράτυπες στα διάφορα μέρη των ορεινών περιοχών της Ανατολίας, όπως στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.
Μια ομάδα ενόπλων αντιστασιακών
Οι προσπάθειες της οθωμανικής κυβέρνησης να εγκατασταθούν μουσουλμάνοι πρόσφυγες από τις Βαλκανικές προσγειώνεται στα ελληνικά χωριά της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας ήταν η αιτία της δεύτερης φάσης της αναταραχής που οδηγεί σε εθνοτικές συγκρούσεις. Η απόφαση των Ποντίων να αρνηθεί την είσοδο των προσφύγων σε χωριά τους ήταν η αρχή της αντίστασης κατά των αρχών του κράτους. Ενώπιον αυτής της κατάστασης, η κυβέρνηση το φθινόπωρο του 1915 ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Okse χωριά, Tsichman και Tefkeris. Αυτές οι θέσεις ήταν το επίκεντρο της αντίστασης κατά της εγκατάστασης των Βαλκανίων προσφύγων.Χωριά άρχισαν να καίγονται, οι πληθυσμοί διασπορά και μαχητές, όπως ο Βασίλης Ανθόπουλος (Βασίλ Usta) προέκυψαν και οι ένοπλες ομάδες αντίστασης σχηματίστηκαν. Πολλές ένοπλες ομάδες συγκεντρώνονται στο Nebian πόλη της περιοχής Bafra.
Μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, η επικρατούσα άποψη μεταξύ των Ποντίων Ελλήνων λογίων ήταν ότι θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί ένα τουρκικό-Ένωση Ποντίων στην ειρήνη και τη συνεργασία με τους Τούρκους στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Ο ρόλος τουεπισκόπου της Τραπεζούντας Χρύσανθο στη διάδοση αυτής της άποψης και ο ρόλος του μέσα από το "Κόμμα Ανατολής" είναι υψίστης σημασίας.
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Νεότουρκοι άρχισαν την εφαρμογή ενός "σχεδίου λύσης» των εθνοτικών προβλημάτων με την εξόντωση των άλλων εθνοτήτων, όπως αποφασίστηκε το 1911 σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Οι εργασίες εξόντωσης που ξεκίνησε στην αρχή του πολέμου με τη διαδικασία των απελάσεων. Η δημιουργία μιας ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου επομένως κέρδισαν την υποστήριξη, ως αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών από τους Νεότουρκους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σε ολόκληρη την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, η ανάπτυξη του εαυτού ομάδες άμυνας είχε ως στόχο την προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων του Πόντου, που είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος. Στις 4η Φεβρουαρίου 1918 ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης , ο γιος του πρώην δημάρχου της Giresun Captain George, έχουν επηρεαστεί από την ανακήρυξη των Σοβιέτ σχετικά με το δικαίωμα της «αυτοδιάθεσης των λαών» από τους μπολσεβίκους, οργάνωσε ένα συνέδριο στη Μασσαλία με τη συμμετοχή των Ποντίων Ελλήνων αντιπροσώπων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ και αλλού. Τα μέλη της Διάσκεψης ζήτησε τη στήριξη των Σοβιετικών και απέστειλε επιστολή προς τον Υπουργό των Εξωτερικών Λέον Τρότσκι. Η επιστολή ανέφερε ότι θα ήταν μεγάλο λάθος να επιστρέψει την πόλη και την περιοχή της Τραπεζούντας στην Τουρκοκρατία. Υποστήριξη ζητήθηκε επίσης από τους Σοβιετικούς για να επιτευχθεί η δημιουργία ενός ανεξάρτητου ποντιακού Δημοκρατία.
Ένα τυπωμένο κάρτα απεικονίζει την προτεινόμενη Δημοκρατία του Πόντου
4) Ανατολικής και Δυτικής Πόντου
Μετά την κατάληψη της Ανατολικής Μαύρης Θάλασσας-shore από το ρωσικό στρατό το καλοκαίρι του 1916, η περιοχή του Πόντου ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη και, ως αποτέλεσμα, η πορεία των γεγονότων άλλαξε στις δύο περιοχές. Όταν ο ρωσικός στρατός σταμάτησε την προέλασή του στο Gemoura, η πτώση της Τραπεζούντας στους Ρώσους ήταν αναπόφευκτη. Η τουρκική διοίκηση βλέποντας το αναπόφευκτο της πτώσης της Τραπεζούντας, που ονομάζεται Επίσκοπος Χρύσανθος και άλλες ελληνικές προύχοντες να παραδώσει την πόλη πάνω σε αυτούς και ρώτησε τους για την προστασία του άμαχου μουσουλμανικού πληθυσμού. Μετά από μια σύντομη τελετή, Κυβερνήτης Azmi μιλώντας σε Χρύσανθος είπε:
«Πήραμε αυτή τη χώρα από τους Έλληνες και τώρα έχουμε το δώσει πίσω στους Έλληνες».
Στις 16 του Αυγούστου 1916 οι Ρώσοι άρχισε Τραπεζούντα και βρήκε μια ελληνική διοίκηση όσον αφορά τον έλεγχο της πόλης. Η υποδοχή των Ποντίων με τους Ρώσους ήταν ζεστό. Χρύσανθοςδημιούργησε ένα Συμβούλιο των χριστιανικών και μουσουλμανικών μέλη τα οποία, υπό την ηγεσία του κυβέρνησαν την περιοχή μέχρι την επιστροφή του τουρκικού στρατού.Επίσκοπος Χρύσανθος προστατεύονται οι οικογένειες των μουσουλμάνων των οποίων οι άνδρες είχαν τραπεί σε φυγή λόγω του φόβου των Ρώσων. Επίσης, προσπάθησε να εισαγάγει ένα νέο πνεύμα της ισότητας μεταξύ των εθνών. Η ανεξάρτητη διοίκηση της Τραπεζούντας συναντήθηκε επίσης με εκπροσώπους Σοβιετική κατά τη διάρκεια του 1917.
Η κατάσταση στη Δυτική Πόντος ήταν πολύ διαφορετική. Οι ένοπλοι αντάρτες που είχαν καταφύγει στα βουνά και αποτελείται από ανεξάρτητους μη συντονισμένων ομάδων ανταρτών, άρχισε να δέχεται περισσότερους άνδρες στις τάξεις τους προς το τέλος του 1916, όταν εκτοπίσεις του ελληνικού πληθυσμού από τις τουρκικές δυνάμεις άρχισαν. Στις 3 Ιουλίου 1916 Vasil Ανθόπουλος σχηματίζεται μια ένοπλη αντιστασιακή ομάδα της Σίβας, με την ελπίδα ότι, όταν οι ρωσικές δυνάμεις κινήθηκαν προς τα δυτικά του Πόντου, θα ξεκινήσει μια γενική επανάσταση. Αλλά η διακοπή του ρωσικού προκαταβολής άλλαξε τα σχέδια Ανθόπουλος ». Πιστεύοντας οι Ρώσοι έπαιζαν παιχνίδια μαζί του, Ανθόπουλος αποφάσισε να δημιουργήσει νέες συνθήκες στην περιοχή. Στη συνέχεια, με την ένοπλη ομάδα του 80 ατάκτων, επιτέθηκε τουρκικά χωριά, σκότωσαν και έκαψαν τα σπίτια εκείνων που σκέφτηκε είχε βλάψει Χριστιανοί. Στο Ordu (Κοτύωρα) ήρθε σε ρήξη με τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και μετά από να χάσει τη μάχη κατέφυγε στην Τραπεζούντα, όπου και έζησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Η αντίδραση των Τούρκων σχετικά με αυτά τα δύο γεγονότα ήταν διττός: (α) αντεπιθέσεις για την ελληνική αντάρτες, και (β) εξορίες των Ελλήνων στο δυτικό Πόντο (Μαύρη Θάλασσα ακτή) προς τις εσωτερικές περιοχές της Ανατολίας.
Η πρώτη αντίδραση φαίνεται να έχει περισσότερες από μια τοπική αντίδραση τύπου. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι ήταν λιποτάκτες του στρατού, ενώ οι μουσουλμάνοι λιποτάκτες ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν τις εθνικιστικές πολιτικές της Επιτροπής της Ένωσης και Προόδου (CUP). Το πιο ενεργό ακανόνιστη αντάρτικη ομάδα ήταν αυτή του T opal Osman Agha από Giresun. Ο ίδιος και οι οπαδοί του ήταν λιποτάκτες του στρατού και φυγάδες που ενεργεί ελεύθερα, χωρίς κανένα έλεγχο. Τοπάλ Οσμάν ήταν η πηγή των απερίγραπτο τρόμο και τη φρίκη. Ακόμα και το τοπικό μουσουλμανικό πληθυσμό ζητούσε την απομάκρυνσή του από την περιοχή.
Μεταξύ των Ποντίων ελληνικές ένοπλες αντάρτες, το πιο αξιοσημείωτο ηγέτης ανταρτών ήταν Anton Πασά. Ενώ υπερασπίζεται ποντιακά ελληνικά χωριά με Πελαγία σύζυγό του, έγινε η κύρια πηγή του φόβου στην τουρκική διοίκηση και των μουσουλμανικών δυνάμεων παράτυπες.Σκοτώθηκε το 1917, ενώ η γυναίκα του Πελαγία συνέχισε τον αγώνα μέχρι το 1923. Στην ίδια περιοχή, μεταξύ των μουσουλμανικών ένοπλες ομάδες, υπήρχαν και Τσερκέζους.
5) Οι εξόριστοι
Σε ένα έγγραφο που είναι προετοιμασμένοι να αποστέλλονται από το Υπουργείο Εξωτερικών της Αυστρίας στο Βερολίνο, αναφέρονται τα εξής:
"Η τουρκική πολιτική έχει τη φύση της μια πλήρη εκδίωξη των Ελλήνων της περιοχής, με στόχο την απόλυτη εξαφάνιση τους με τη δικαιολογία ότι οι Έλληνες της περιοχής που θέτουν σε κίνδυνο κατά του κράτους, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται στο παρελθόν εναντίον των Αρμενίων . Οι Τούρκοι δεν διακρίνει καμία διαφορά μεταξύ του πληθυσμού, που δεν αφήνει πιθανότητες για την επιβίωσή τους, με το πρόσχημα της μετακίνησης όλων των Ελλήνων και σε άλλες περιοχές, όπως απελάσεις του πληθυσμού από τις ακτές προς το εσωτερικό, αφήνοντας τους σε άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες, έτσι ώστε η πείνα θα τους οδηγήσει στο θάνατο. σπίτια τους αφού καταλαμβάνεται από τις μουσουλμανικές δυνάμεις παράτυπες (tsettes) έχουν λεηλατηθεί, έκαψαν και κατεδάφισαν. Παρόμοια μέτρα που χρησιμοποιούνται εναντίον των Αρμενίων χρησιμοποιείται επίσης στην περιοχή του Πόντου ". 3
Οι Πόντιοι Έλληνες της αντάρτικες δυνάμεις, αν και δεν είναι σε θέση να αποτρέψει την απέλαση του ελληνικού πληθυσμού, οι "απελευθερωμένες ζώνες »στις ορεινές περιοχές όπου καταφύγιο δόθηκαν στους Έλληνες διαφυγή κατεστραμμένα χωριά τους. Η εμφάνιση νέων επαναστατικών ομάδων Ποντίων και την αδυναμία του τουρκικού στρατού για να τους καταστρέψουν οδηγεί σε μια περιφερειακή συμβιβασμό με τον τουρκικό πληθυσμό του χωριού που παρέχονται τρόφιμα και εφόδια για τις Ποντίων ομάδες ανταρτών.
Μετά την ήττα του οθωμανικού κράτους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι βρετανικές δυνάμεις (ινδική στρατιώτες με Βρετανούς αξιωματικούς) τοποθετήθηκαν στις περιοχές της Μαύρης Θάλασσα ακτή της Ανατολίας. Προκειμένου για τη Βρετανία για να διασφαλιστεί η μελλοντική της συμφέροντα, απαίτησε από τις Πόντου ελληνικές δυνάμεις ανταρτών για να παραδώσουν τα όπλα τους προς τον τουρκικό στρατό. Οι αντάρτες δεν πέφτουν για αυτή την παγίδα και αρνήθηκε να παραδώσουν τα όπλα τους. Οι Έλληνες του Πόντου αγκάλιασε τη δημιουργία ενός ποντιακού Δημοκρατίας. Εν τω μεταξύ, περίπου 100.000 Έλληνες του Πόντου επέστρεψε στο σπίτι από τη Ρωσία.
Το κίνημα του Πόντου είχε φτάσει σε τέτοιο κρίσιμο στάδιο που άρχισε να αφορούν την οθωμανικού κράτους, που οδήγησαν την Κωνσταντινούπολη με βάση Οθωμανική κυβέρνηση να στείλει Μουσταφά Κεμάλ Πασά στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.Μουσταφά Κεμάλ άρχισε τις προσπάθειές του να καταστείλει το κίνημα Πόντου κατόπιν αιτήματος της Βρετανίας και την ηθική και υλική υποστήριξη του Σουλτάνου Μεχμέτ Vahdetin. Ο Μουσταφά Κεμάλ έφτασε στη Σαμψούντα και συναντήθηκε με τον Major Hurst Βρετανίας και κάλεσε τους εκπροσώπους των διαφόρων κοινοτήτων στην τοπική φρουρά εντολή. Ο ηγέτης των τοπικών Ελλήνων, Επίσκοπος Γερμανός δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση αυτή. Η έκθεση που διαβιβάστηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ προς την κυβέρνηση Sultan είπε ότι Πόντου δυνάμεις των ανταρτών με επικεφαλής τον Επίσκοπο Γερμανό δεν ήρθε στην πρόσκληση. Εν τω μεταξύ, Μουσταφά Κεμάλ κατά την άφιξή του στη Σαμψούντα στις 19 Μάη 1919 άρχισε αμέσως την οργάνωση τουρκικές ομάδες παράτυπες να δράσει εναντίον του Πόντου Έλληνες αντάρτες οι οποίοι ζητούσαν την ανεξαρτησία τους. Αναφέρεται ότι Τοπάλ Οσμάν ήταν ένας από τους πρώτους ηγέτες των ατάκτων (tsettes) Μουσταφά Κεμάλ πληρούνται. Όπως φαίνεται σε δημόσια αρχεία, Μουσταφά Κεμάλ δώσει μεγαλύτερη σημασία στην ποντιακή αντάρτικο κίνημα από ό, τι στις δυνάμεις Ελληνικό Δημόσιο ενόπλων που είχαν προσγειωθεί δυνάμεις στη δυτική Ανατολία.
6) Το τέλος της κίνησης και της εθνοκάθαρσης
Μετά τις πρώτες επιτυχίες των ανταρτών Ποντίων και παρά τις προσπάθειές τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους, οδήγησε σε μείωση της αντοχής τους, λόγω της απουσίας οποιασδήποτε συντονισμένης κέντρο. Η πτώση του ηθικού μεταξύ των Ποντίων ανταρτών ήταν γρήγορη. Ο τουρκικός στρατός με τη σημαντική βοήθεια των Μπολσεβίκων ήταν να αναδιοργανωθεί και η υποστήριξη από το ιταλικό και το γαλλικό ενίσχυσε επίσης τη θέση της. Οι εξελίξεις αυτές αποθάρρυναν τις προθέσεις των ποντιακών ελληνικών δυνάμεων ανταρτών στη διαμόρφωση ενός κοινού κέντρου διοίκησης και άρχισε να γίνεται εντελώς ανεξάρτητη. Υπήρχαν ακόμη και συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ομάδων ανταρτών. Το τέλος ήταν τραγικό. Παρά το ανόητο στάση της προς την Ελλάδα Πόντο κίνημα, οι Έλληνες του Πόντου είχαν πάντοτε μια τάση να ταυτιστούν με το Ελληνικό Δημόσιο.
Προκειμένου να ανταγωνιστούν με τις δράσεις των Ελλήνων ανταρτών στην περιοχή, η κυβέρνηση της Άγκυρας άρχισαν να απελαύνουν και την εξορία τον ελληνικό πληθυσμό που παρέχουν στήριξη στους αντάρτες. Άγκυρα ήταν αποφασισμένος να καταταγούν στον στρατό του κάθε ποντιακή Έλληνας που είχε τη δυνατότητα να θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα στην περιοχή.Όλοι οι μη μουσουλμάνοι εστάλησαν σε τάγματα εργασίας. Αν και μερικοί Έλληνες του Πόντου δεν υπάκουσαν, ένας σημαντικός αριθμός εστάλησαν στα τάγματα εργασίας, που είναι γνωστή ως amele Taburlari, και μέσω αυτού του μέτρου οι άνδρες είχαν αδρανοποιηθεί.
Μετά από αυτό, η υποχρεωτική συλλογή των όπλων ξεκίνησε στην περιοχή αρχίζοντας με το μη-μουσουλμάνους. Αντίσταση προβλήθηκε κατά των μονάδων του στρατού που έρχονται να συλλέξουν τα όπλα στην περιοχή της Σαμψούντας και σε άλλους τομείς. Οι πιο σοβαρές συγκρούσεις έλαβαν χώρα σε τομείς όπως η Tokat, Carshamba και Nebian της Μπάφρας. Η προσπάθεια αυτή που ξεκίνησε στο 6 Απριλίου 1921 από τον τουρκικό στρατό, παρά την εφαρμογή της εκτεταμένης βίας από τις μονάδες του στρατού, δεν έδωσε κανένα αποτέλεσμα. Οι τουρκικές στρατιωτικές μονάδες ενισχύθηκαν με την Giresun Divison αφού απέτυχαν στους στόχους τους στο Carshamba και Nebian-Μπάφρα. Η κυβέρνηση της Άγκυρας είχε δηλώσει τότε η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας σε εμπόλεμη ζώνη και αποφάσισε στις 21 Ιουνίου, 1921 στην εξορία όλους τους Έλληνες του Πόντου. Επιπλέον, οι περισσότερες από τις αγροτικές περιοχές που είχαν εκκαθαριστεί των Ελλήνων και τα ελληνικά χωριά κάηκαν.
Εξαιτίας του φόβου της προσγείωσης Πολεμικού Ναυτικού στη Σαμψούντα, η Κυβερνητική Επιτροπή Executive στην Άγκυρα, μετά την απόφασή της στις 16 Ιουνίου 1921, αποφάσισε την απέλαση όλων των ελληνικών άνδρες στην περιοχή μεταξύ των ηλικιών 16 έως 50 ετών. Συλλήψεις Ελλήνων στη συνέχεια άρχισε στις περιοχές της Σαμψούντας και της Μπάφρα (στην περιοχή Alatsam). Την επόμενη ημέρα, η πρώτη ομάδα των απελαθέντων αναχώρησε νότια και περνώντας κοντά από την πόλη της Kavak, πήγε κάτω από την πυρκαγιά είτε από τουρκικά ή ελληνικά αντάρτες (ανάλογα με την πηγή πληροφόρησης, ελληνική ή τουρκική). Αρκετοί φρουροί συνοδεύουν τα εξόριστους Έλληνες σκοτώθηκαν επίσης. Παρόμοια γεγονότα συνέβησαν κατά τη διάρκεια των πορειών απέλασης κατά το μήνα Ιούνιο του 1921. Οι επιθέσεις προκλήθηκαν από αντικανονική τουρκικές δυνάμεις (tsettes) με τη συνεργασία των φρουρών που συνόδευαν τις εξόριστους Έλληνες. Σε αυτές τις επιθέσεις σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι άτακτες ένοπλες ομάδες του Τοπάλ Οσμάν Αγάς και Σάκη Ali από Tokat. Οι αντιδράσεις για τα γεγονότα, σύμφωνα με επιστολή που απέστειλε το Υπουργείο Εσωτερικών στις 25, Ιουνίου, 1921 δείχνει ότι η μετατόπιση των Ελλήνων ήταν να πραγματοποιηθεί λόγω στρατιωτικούς λόγους, που δεν ήταν μια πράξη της απέλασης, ενώ αναφέρθηκε ότι η διαβίωσης των Ελλήνων εξόριστων θα πρέπει να προστατεύονται, αλλά και την ζωή, την περιουσία και την τιμή των ελληνικών γυναίκες και τα παιδιά παραμένουν στο σπίτι τους θα πρέπει να προστατεύονται. Σε αυτή τη σειρά, αυστηρές ποινές που προσπάθησε να τους κρατικούς αξιωματούχους που επιτέθηκαν σε γυναίκες και παιδιά, καθώς και οι εξόριστοι άνδρες.
Μαθαίνουμε από τον Υπουργό Υγείας κατά το χρόνο Ριζά Νουρ ότι στην πράξη τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Ριζά Νουρ 4 που αργότερα έγινε ο επικεφαλής διαπραγματευτής στις διαπραγματεύσεις της Λωζάννης, έγραψε στα απομνημονεύματά του σχετικά με τις συνομιλίες που είχε με τον Τοπάλ Οσμάν:
"Του είπα, Aga καταργήστε την Μαύρη Θάλασσα καλά. Μην αφήνετε μια πέτρα στα ελληνικά χωριά της Μαύρης Θάλασσας».
Εκείνος μου απάντησε:
"Θα κάνω ακριβώς αυτό, αλλά θα προστατεύσει και δεν θα καταστρέψουν τις εκκλησίες και τα κτίρια τους, επειδή μπορεί να είναι χρήσιμο στο μέλλον» .
Του είπα:
"Κατεδαφίσουν τα κτίρια και εκκλησίες, καθώς και σκόρπισε πέτρες τους μακριά. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο μέλλον. Κανείς δεν πρέπει να είναι σε θέση να έρθει εδώ στο μέλλον και να πει« υπήρχε μια εκκλησία εδώ ».
Η απάντηση δίνεται από Τοπάλ Οσμάν ήταν:
"Θα το κάνω με αυτόν τον τρόπο, εγώ δεν σκέφτεται σωστά".
Ριζά Νουρ γράφει επίσης ότι Τοπάλ Οσμάν ήταν η νέα Kioroglu, κάνοντας αναφορά στο θρυλικό τουρκικό δημόσιο ήρωα που επαναστάτησαν κατά των αιώνων Sultan πριν.
Όταν η κυβέρνηση στην Άγκυρα αναγκάστηκε στρατευμάτων από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας στο δυτικό μέτωπο, μείωσε τον αριθμό των εξορίστων. Ωστόσο, μετά την αποτυχία του Ελληνικού Στρατού σε Sakarya, οι εξόριστοι επαναλαμβάνεται σε μαζική κλίμακα στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των ελληνικών αντάρτες στα βουνά εντάθηκε και οι εξόριστοι συνέχισε να αυξάνεται. Με τη σειρά της Nurettin Πασά, οι γυναίκες είχαν επίσης απελαθεί παρά τις αρχικές εντολές να μην τους συμπεριλάβει. Δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε αυτό από τους ανωτέρους του στην Άγκυρα. Σύμφωνα με Nurettin Pasha:
"Οι Έλληνες είναι τα φίδια και οι γυναίκες τους είναι δηλητήριο τους. Αυτές οι γυναίκες υποστηρίζουν τους άνδρες που είναι γοητευμένος με το όνειρο του Πόντου τόσο σωματικά, ηθικά και υλικά».
Εκτός από αυτό, στα διαβόητα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας (Istiklal Mahkemeleri) στην Αμάσεια, οι γυναίκες ήταν επίσης προσπάθησαν να κατηγορηθεί για κατασκοπεία, υπόθαλψη εγκλημάτων και βοηθώντας τους εγκληματίες για να κρύψει.
Κατά τη διάρκεια αυτών των εργασιών στη Μαύρη Θάλασσα, μετά από συζητήσεις που διεξήχθησαν στο Κοινοβούλιο στην Άγκυρα, ο Διοικητής της Κεντρικής Στρατού Nurettin Πασά απολύθηκε στις 8 Νοεμβρίου, 1921 για τους λόγους των παράνομων δραστηριοτήτων και την ανικανότητα του, ενώ στις 8 Φλεβάρη, 1922 η διοίκηση της Κεντρικής Στρατού καταργήθηκε. Η ευθύνη των επιχειρήσεων εναντίον των Ελλήνων του Πόντου ορίστηκε έπειτα στο 10ο λειτουργίας Ταξιαρχία υπό τις διαταγές του Υπουργείου Εσωτερικών. Cemil Bey Cahit διορίστηκε ως διοικητής της Ταξιαρχίας. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις αύξησε την πρόσληψη του, αλλά και τα χέρια του, και τελείωσε το Ποντιακό ζήτημα το Φεβρουάριο του 1923, ένα θέμα που είχε ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια.
7) Συμπέρασμα
Παρ 'όλα αυτά, η αρχή του τέλους για τη Μαύρη Θάλασσα των Ελλήνων άρχισε πραγματικά το Δεκέμβριο του 1920, μετά την χονδρική ήττα των Αρμενίων από τον κεμαλικό στρατό, ο οποίος ίδρυσε τότε οι σχέσεις με τους Μπολσεβίκους. Η σοβιετική υποστήριξη διοχετεύθηκε στις κεμαλιστές ενώ οι συμφωνίες υπογράφηκαν στη συνέχεια μεταξύ τους Σοβιετικούς και τη Βρετανία, οι Σοβιετικοί και την τουρκική διοίκηση της Άγκυρας, και η Βρετανία με τον Υπουργό Εξωτερικό Υποθέσεων της Άγκυρας διοίκησης Bekir Sami στις 16 Μαρτίου του 1921. Την ημέρα αυτή, η Βρετανία κήρυξε ουσιαστικά την ουδετερότητά τους. Το ελληνικό κράτος άφησε τους Έλληνες του Πόντου στη μοίρα τους. Βρετανία στήριξε την Τουρκία σκέφτεται ότι θα λειτουργήσουν ως αντιστάθμισμα ή ως διαμεσολαβητής με τη Σοβιετική Ένωση. Η realpolitik την εποχή εκείνη ήταν ο λόγος που καθόρισαν το τέλος του Πόντου κινήματος. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης οι αντάρτικες δυνάμεις που παρέμειναν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας δραπέτευσε από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας με βάρκες στο δρόμο τους προς την Ελλάδα ή να καταφύγει σε γειτονικές Ρωσία.
Αναφορές
1. R Λουξεμβούργο, Ausgeıvahlte Reden und Schriften, Βερολίνο 1951, σελ. .. 294, 297.
2. Δείτε το βιβλίο έχει συγγράψει ο Διδώ Σωτηρίου "Ο καθαρόαιμος προσγειώθηκε».
3. PKEnepekidis, Η Γενοκτονία της Ανατολίας Ελληνισμού, 7 - 14 Ιούλιος 1985, συνέδριο στη Θεσσαλονίκη. .
4. Ριζά Νουρ, Hayat ve Hatıratım (Life και απομνημονεύματα μου), Εκδόσεις İşaret, το έτος 1992, σελ. 164.
2. Δείτε το βιβλίο έχει συγγράψει ο Διδώ Σωτηρίου "Ο καθαρόαιμος προσγειώθηκε».
3. PKEnepekidis, Η Γενοκτονία της Ανατολίας Ελληνισμού, 7 - 14 Ιούλιος 1985, συνέδριο στη Θεσσαλονίκη. .
4. Ριζά Νουρ, Hayat ve Hatıratım (Life και απομνημονεύματα μου), Εκδόσεις İşaret, το έτος 1992, σελ. 164.
Βιογραφία του συγγραφέα
Sait Çetinoglu γεννήθηκε στην Τραπεζούντα. Είναι ένας ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μέλος του Ελεύθερου Πανεπιστημίου An ¬ kara Πρωτοβουλία Independent. Δεν υπήρξε μέλος οποιουδήποτε πολιτικού οργανισμού από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, ενώ ο ίδιος έχει ήδη αναλάβει είναι η δουλειά ως ανεξάρτητο πολιτικό ερευνητή. Το έργο του για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD) της Τουρκίας, η Διεθνής Αμνηστία και η Άγκυρα Ελευθερία όλη πρωτοβουλία. Έχει διατελέσει μέλος του διοικητικού συμβουλίου της IHD και μεταξύ των πρώτων μελών της Διεθνούς Αμνηστίας στην Τουρκία, που χρησιμεύει επίσης και ως συντονιστής. Υπήρξε εκδότης του Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Εκδόσεις και Humanite Journal.Έχει επίσης εργαστεί ως συντάκτης στις εκδόσεις του Ελεύθερου Πανεπιστημίου, Belge και Peri εκδοτικούς οίκους στην Τουρκία σχετικά με τις δημοσιεύσεις για "τα θέματα των μειονοτήτων».
Συνέγραψε το βιβλίο "Varlik Vergisi 1942-1944 - Ekonomik ve Kültürel Jenocid (Φόρος Κεφαλαιουχικών 1942 - 1944 - οικονομική και πολιτιστική γενοκτονία) "με βάση την έρευνα του και δημοσιεύθηκε από Belge διεθνούς εκδοτικού οίκου. Επίσης, συνυπογράφων με Fikret Bashkaya τα βιβλία της έρευνας: «İttihatçılıktan Kemalizme (Από Ενωτικοί σε κεμαλιστών) και Türkiye'de" Azınlıklar "(Οι« μειονότητες »στην Τουρκία) που δημοσιεύθηκαν από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Συνέγραψε το εκδόσεις:." Η «εκτουρκισμό» του κεφαλαίου »και την κρυφή ατζέντα της Ένωσης και Προόδου (Ittihat ve Terakki'nin Gizli Ajandası) δημοσιεύεται στη σειρά" Οι συζητήσεις σχετικά με την επίσημη ιστορία »και έχει συγγράψει λήμματα στο λεξικό Έννοιες και επίσημη ιδεολογία σχετικά με τα θέματα επίσημη ιδεολογία / επίσημη ιστορία, τη γενοκτονία, τα ζητήματα που σχετίζονται με την τουρκική οικονομική ιστορία, κλπ.
εργάστηκαν του "η Στρατολογία 20 χρόνια για να λειτουργήσει Τάγματα" - Μια πράξη τρόμου εναντίον των μειονοτήτων, η δολοφονία της Δικαιοσύνης το 1909 στην Κιλικία και για διάφορα άλλα θέματα, τα οποία θα είναι δημοσιεύθηκε από τη Βουλή Belge Διεθνές Publishing στους μύθους σειρά Επίσημη Λόγια Ιστορία και Αλήθεια.
Συνέγραψε το βιβλίο "Varlik Vergisi 1942-1944 - Ekonomik ve Kültürel Jenocid (Φόρος Κεφαλαιουχικών 1942 - 1944 - οικονομική και πολιτιστική γενοκτονία) "με βάση την έρευνα του και δημοσιεύθηκε από Belge διεθνούς εκδοτικού οίκου. Επίσης, συνυπογράφων με Fikret Bashkaya τα βιβλία της έρευνας: «İttihatçılıktan Kemalizme (Από Ενωτικοί σε κεμαλιστών) και Türkiye'de" Azınlıklar "(Οι« μειονότητες »στην Τουρκία) που δημοσιεύθηκαν από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Συνέγραψε το εκδόσεις:." Η «εκτουρκισμό» του κεφαλαίου »και την κρυφή ατζέντα της Ένωσης και Προόδου (Ittihat ve Terakki'nin Gizli Ajandası) δημοσιεύεται στη σειρά" Οι συζητήσεις σχετικά με την επίσημη ιστορία »και έχει συγγράψει λήμματα στο λεξικό Έννοιες και επίσημη ιδεολογία σχετικά με τα θέματα επίσημη ιδεολογία / επίσημη ιστορία, τη γενοκτονία, τα ζητήματα που σχετίζονται με την τουρκική οικονομική ιστορία, κλπ.
εργάστηκαν του "η Στρατολογία 20 χρόνια για να λειτουργήσει Τάγματα" - Μια πράξη τρόμου εναντίον των μειονοτήτων, η δολοφονία της Δικαιοσύνης το 1909 στην Κιλικία και για διάφορα άλλα θέματα, τα οποία θα είναι δημοσιεύθηκε από τη Βουλή Belge Διεθνές Publishing στους μύθους σειρά Επίσημη Λόγια Ιστορία και Αλήθεια.
Επί του παρόντος εργάζεται για το θέμα της έρευνας της ανάπτυξης της τουρκο-μουσουλμανικής περιουσίας μετά τη λεηλασία των Ελλήνων και Αρμενίων περιουσίες που πρέπει να δημοσιεύονται σε ένα βιβλίο με τίτλο «Η τουρκική Bourgoise και η σκοτεινή πλευρά της τουρκικής οικονομίας". Έχει δημοσιεύσει άρθρα για την Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος, Κεμαλισμός, η φύση του κεμαλικού καθεστώτος, Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων γενοκτονίες, Η τουρκική οικονομική ιστορία και «Minorites" σε διάφορες εφημερίδες στην Τουρκία, καθώς και στα περιοδικά Yevrobatsi, Collectifvan, Le monde, Nouvelles d'Armenië Magazine, Keghart, Pontos World, Deutsch-Armenische Gesellschaft (DAG), Agos, Μαρμαρά, Zartong, Özgür Üniversite, Μπιρικίμ, Yaba, Atılım, Devrimci Demokrasi, Devrimci Halkin Günlüğü, Νεβρόζ, Gundem, Birgün, Evrensel ve Radikal ... συμπεριλαμβανομένων των εφημερίδων και διαδικτυακών τόπων.
