«Για ένα πουκάμισο αδειανό», για ένα Μνημόνιο
Του Στέλιου Παπαθεμελή
Η πολιτική του Μνημονίου είναι ολοκληρωτικά αδιέξοδη. Το γνωστό Ινστιτούτο Bruegel(Πιζανί – Φερύ, Σαπίρ, Βούλφ) μάς αποκαλεί «το πειραματόζωο της Ευρωζώνης» και αποφαίνεται ότι το ελληνικό Μνημόνιο ανήκει στο 1% των περισσότερο αποτυχημένων, από τα 159 που εφάρμοσε διεθνώς το ΔΝΤ. Ενώ αποκαλύπτει τις αλχημείες που μεθοδεύτηκαν με το περιβόητοPSI, που αν και το ζήτησε τον Ιούλιο του 2011, ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2012, καθυστέρηση που δημιούργησε προνομιούχους και χαμένους, με δυσμενείς συνέπειες στη βιωσιμότητα του χρέους. Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους δανειστές, διογκώνοντας το χρέος. Ως πότε και ως πού; Αυτή η ιστορία, όπως ομολογούν και οι ξένοι, «δεν βγαίνει», εις πείσμα της τεχνικής αισιοδοξίας που επιχειρούν να κατασκευάσουν τα εγχώρια παπαγαλάκια. Γι’ αυτό δεν πάει άλλο…
Οι ιθύνοντες Ευρωένωσης και Ευρωζώνης λειτουργούν όχι ως πολιτικός Οργανισμός συνοχής και αλληλεγγύης, αλλά ως … συνδικάτο εγκλήματος. Τουλάχιστον απέναντί μας και της Κύπρου. Ο Δημοσθένης (Α΄ Ολυνθιακός 15) μάς είχε προειδοποιήσει. «Οι δανειζόμενοι ραδίως (= επιπόλαια) επί μεγάλοις τόκοις, μικρόν ευπορήσαντες χρόνον (= αφού λιγάκι ευπορήσουν) και των αρχαίων απέστησαν (= χάνουν και την παλιά τους περιουσία).
Μελανός ο απολογισμός: ανάκαμψη μηδέν, ανεργία στο ζενίθ, ανισότητες αφόρητες. Η φτώχεια και η ανασφάλεια είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών του ευρωδιευθυντηρίου. Θέλουν να σώσουν το ευρώ με Ιφιγένειες Ελλάδα – Κύπρο.
Αξιώνουν να μειωθεί το έλλειμμά μας στο 4,5% ως το 2016. Το ευχολόγιο της Έκθεσης του ΔΝΤ φαντάζεται «χωρίς νέες οριζόντιες περικοπές», αλλά αυτοαναιρούμενο καταλήγει ότι «η χώρα θα χρειασθεί και άλλα διαρθρωτικά μέτρα για να φθάσει σ’ αυτόν τον στόχο». Ο εστί μεθερμηνευόμενον: διαρθρωτικά = νέες περικοπές!
Οι διαχειριστές της μοίρας μας αδυνατούν να δώσουν σε δυο υποζύγια άχυρο. Με πληθωρισμό κάτω της μισής μονάδος και με μοναδιαίο κόστος εργασίας κάτω του μισού οι τιμές καλπάζουν ακάθεκτες στα ύψη. Αυτό δείχνει ότι το καρτέλ της διατροφικής αλυσίδας λεηλατεί παντοδύναμο και ατράνταχτο.
Οι πολίτες, μέσα στην κατάθλιψή τους, έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα εξόδου. Προσδοκούν απλά τον πολυπόθητο «πάτο». Όμως, πόσο κάτω ακόμη πρέπει να κατρακυλήσουμε για να τον βρούμε; Τελικά,
«τόσος πόνος, τόση ζωή,
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό…» (Σεφέρης)
Για το περιβόητο Μνημόνιο...
Άνω σχώμεν τας καρδίας! Ο ευρωπαϊκός Νότος βασανίζεται στην ίδια με μας υψικάμινο, όσο όμως οι πιστές στο σύστημα ηγεσίας του κινούνται δουλικά, οι λαοί οφείλουν να λειτουργήσουν εξεγερτικά. Στην Ευρώπη ωστόσο, από τη Γαλλική Επανάσταση ως το Μάη του ’68, οι μεγάλες αλλαγές ξεκίνησαν από τη Γαλλία που την τελευταία περίοδο κοιμάται κι ονειρεύεται …
Αγουροξυπνημένος ο Ολλάντ παρουσίασε προχθές τα 4 βήματα για την ανάπτυξη της Ευρώπης.
Μακάρι αυτό να είναι αρχή μετανοίας. Πάντως, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή!
