Του Δημήτρη Ρομποτή*
Κατά τη διάρκεια συνομιλίας που είχα παλαιότερα με κάποιον ο οποίος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει την Υπουργό Τουρισμού (και Περιηγήσεως είναι ένας δόκιμος όρος) της Ελλάδος, κα. Ολγα Κεφαλογιάννη, με αφορμή κάποια καυστικά σχόλια που είχα γράψει, μου είπε ότι την αδίκησα και πως η χαριεστάτη, κατά τα άλλα, πολιτικός είναι δραστήρια και το κυριότερο θέλει να μάθη. Ψάχνεται, προσπαθεί να δοκιμάση νέα πράγματα (ακόμη κι’αν γίνωνται μπούμερανγκ, όπως το «διαφημιστικό» βίντεο στο «γιου τουμπ» που τελικά ήταν διαφημιστικό για την «Απλ» και τα τηλέφωνά της) και γενικά δεν ανήκει στους πολιτικούς της σειράς, είναι σπάνιας κοπής.
Δεν έχω καμμία διάθεση να αμφισβητήσω αυτά που είπε και ενδεχομένως η κα. Κεφαλογιάννη να είναι έμπλεη ηγετικών και επιχειρηματικών χαρισμάτων. Εγώ όμως δεν αισθάνθηκα καθόλου καλύτερα με ό,τι άκουσα, ίσα ίσα που η επιχειρηματολογία του συνομιλητή εξέθεσε περισσότερο την κα. Υπουργό. Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, δυστυχώς δεν αρκούν σε θέσεις κλειδιά άνθρωποι απλώς δραστήριοι και που θέλουν να μάθουν! Χρειάζονται σαϊνια, «τσακάλια» όπως λέμε στην αγορά, με εμπειρία και τέτοια γνώση του αντικειμένου ώστε να μπορούν να πέσουν κατ’ευθείαν στα βαθειά χωρίς τον κίνδυνο να σπάσουν τα μούτρα τους και η Ελλάδα τα δικά της. Δυό νευραλγικοί τομείς έχουν απομείνει στην ελλαδική οικονομία, η ναυτιλία και ο τουρισμός. Σ’αυτά λοιπόν τα δύο πόστα θα περίμενε κανένας ότι η κυβέρνηση θα εξαντλούσε τα όρια για να βρη τους ανθρώπους εκείνους που θα μεγιστοποιούσαν τις πιθανότητες εκμετάλλευσης των δύο αυτών τομέων προς όφελος της ανάπτυξης που είναι μονόδρομος για να ορθοποδήση η χώρα.
Κι’αν τέτοια στελέχη δεν μπορούσαν να βρεθούν μεταξύ των Ελλήνων, εντός και εκτός, ας έψαχναν για ξένους! Ας διδαχτούν από το ποδόσφαιρο: χρειάστηκε ένας Ρεχάγκελ για να ξελασπώση η Εθνική και τώρα τα ηνία έχει ένας Πορτογάλος. Δεν είναι κόμπλεξ να αναγνωρίζης την αδυναμία σου σε έναν ή περισσότερους τομείς και να ψάχνης στελέχωση στον διεθνή χώρο. Σύνδρομο κατωτερότητος και κουτοπονηριάς είναι να ανακυκλώνης ημιασχέτους και μετριότητες για λόγους κομματικών ισορροπιών και εις βάρος του συμφέροντος της χώρας.
Η διοικητική στελέχωση αυτών των δύο υπουργείων (όλων δηλαδή, αλλά αναφέρομαι στα πιο σημαντικά για την ανάπτυξη διότι τα άλλα είναι μεν μπάτε σκύλοι αλέστε, αλλά δεν περιμένεις και τίποτα σημαντικό από δαύτα) θα έπρεπε να είναι μακράς πνοής και στη βάση συμβάσεων που θα ανανεώνονται ανάλογα με την απόδοση.
Κι’αυτό να ισχύη πρωτίστως και για τα γραφεία Τουρισμού ανά τον κόσμο. Ετσι θα υπάρχη μια σταθερότητα και σχεδιασμός ανεξάρτητα από τις πολιτικές εξελίξεις. Διότι, μόλις με το καλό μάθη η κα. Κεφαλογιάννη και ο κ. Μουσουρούλης στο Ναυτιλίας, ή θα έχει γίνη ανασχηματισμός και θα πάνε αλλού να συνεχίσουν την «εκπαίδευσή» τους ή θα πέση η κυβέρνηση και θα πρέπει μετά «να μάθουν» οι επόμενοι. Ετσι όμως δεν γίνεται αναπτυξιακή πολιτική, απλά παίζουμε τις κουμπάρες ...
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη(neomagazine.com).
