Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Επίορκοι…

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
ΚΑΙ τώρα; Στην πρέσα απ’  τις «ξένες δυνάμεις» και βράζουμε στο ζουμί μας. Με το κουβάρι καταγής  γεμάτο κόμπους, μπερδεμένο. Ένα γόρδιο δεσμό και μας έλειψε ο Αλέξανδρος. Λερναία Ύδρα και δεν διαθέτουμε Ηρακλή. Μα κι αν μας έρχονταν, θα τους είχαμε λυγίσει. Με την (μ)παμπεσιά του ο ένας, με τη δύναμή μας τον άλλο.
ΚΙ αν μας έλειψαν οι κουκουλοφόροι  της Κατοχής, περίσσεψαν οι σημερινοί, ντόπιοι και στην αλλοδαπή. Κουκουλοφόροι  κατά του Καμίνη(!) και με κρυμμένη τη φάτσα τους. Γιατί; Γιατί αυτό είναι…αντίσταση. Κι εμείς (τους) θυμίζουμε πως οι έγκλειστοι του Πολυτεχνείου δεν φόραγαν κουκούλα. Ούτε οι φοιτητές του 1-1-4, με τη μυριόστομη ιαχή «Δημοκρατία»!. Μόνο οι ασφαλίτες με πολιτικά πλησίαζαν για το…θεάρεστο έργο τους και οι βαλτοί δίπλα σε «μιάσματα» και «συνοδοιπόρους».

ΜΗΝ απομακρυνθούμε απ’ το θέμα και  μας «καίνε» πολλά. Οι (λεγόμενοι) επίορκοι που τους εξέθρεψε το σύστημα  και τους κάλυψε ο «μπάρμπας κ.λπ». Ποιος άλλος; Ο «συνάδελφος» δίπλα, που δεν είχε κάτι να χάσει καταγγέλλοντας, για να τα χάσουμε όλα, όλοι συνολικά. Και, βέβαια, μιλάμε για τους καταδικασμένους με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις.
ΥΠΟ την «ευρωπαϊκή πίεση» για βεβιασμένη συμμόρφωση και «εκπολιτισμό»  μας (με το αζημίωτό τους), κάτι κινείται, κάτι θα γίνει και κάποιοι «επίορκοι» θα πάνε σπίτι τους. Θα πληρώσουν και θα’ ναι το δίκαιο, οι «επίδοξοι» θα τρομάξουν και η διαφθορά θα χάσει μερικά γραμμάρια απ’ τα σάπια της κρέατα. Οι ξένοι θα φύγουν και θα μείνουμε μόνοι, τα λουριά θα λασκάρουν και θ’ αναπνεύσουμε, η Ευρώπη δεν θα μας λυπάται κι εμείς θα…χαιρόμαστε. Δεν θα μας κλέβει ο βενζινάς, δεν θα κλέβουν την προτομή του Καζαντζάκη (για τον χαλκό), θα ατονήσει το φακελάκι, θα καλμάρει η αρπακτική μανία των αρπακτικών. Μέχρι πότε; Μέχρι να ξαναγίνουμε…Ελλάδα.
ΔΕΝ είμαστε απαισιόδοξοι. Απλά, παρατηρούμε την κουκουλοφορεμένη αλητεία και μελαγχολούμε. Για  την εντιμότητα που περνάει απαρατήρητη. Για χαμένες αρετές του έλληνα που γίναν’ δειλία και μπαμπεσιά  του νεοέλληνα, με τις εξαιρέσεις όλο και να λιγοστεύουν.
ΚΙ ας πούμε, πως μ’ αυτό το κύμα της επιβαλλόμενης (έξωθεν) συμμόρφωσής μας τιμωρήθηκαν  οι «επίορκοι». Εξαντλήθηκε το φάσμα  των «τιμωρητέων»; Μήπως έμειναν  απ’ έξω οι πολιτικοί με τους νόμους και τις παρεμβάσεις τους (ο…Μπάρμπας που λέγαμε); Όχι, βέβαια. Αυτοί οι…(μ)παμπέσηδες της πολιτικής θα παραμείνουν ατιμώρητοι. Εκτός φυλακής και εντός…υπηρεσίας και «επαγγέλματος». Με το εξοργιστικό:«μας τιμώρησε ο λαός με την ψήφο του» (κι από μέσα τους: Δεν γίναμε…υπουργοί). Είναι επίορκοι!