Η Λογοτεχνική μας γωνιά

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... "καλώς την"

της Ρένας Ραψομανίκη

Το πρώτο αποτέλεσμα στη λίστα ήταν οι εκδόσεις “το ξωτικό” και ο ιδιοκτήτης τους  Μιχαλιός Εξωτικάκης. Η πληροφορία, αποπροσανατολιστική και απογοητευτική, απείχε παρασάγγες από τις προσδοκίες της.

Κάποια συνωνυμία;

Το όνομα του εκδοτικού οίκου δεν της έλεγε  τίποτα. 

Έχω απομακρυνθεί από την πνευματική ζωή της πρωτεύουσας. Πόσοι έχουν γίνει πια  οι εκδοτικοί οίκοι στην Αθήνα; Ή μήπως δεν βρίσκεται την Αθήνα; 
Ρολάρισε παρακάτω.

Οι υπόλοιπες αναφορές είχαν να κάνουν με δραστηριότητες των συγκεκριμένων εκδόσεων. Οι πληροφορίες δεν κόλλαγαν.  Από πού κι ως πού;

Ξαναγύρισε στην επίσημη ιστοσελίδα των εκδόσεων. 

Και μήπως χάνω τίποτα; 

Στο  δεξί επάνω μέρος της σελίδας έκανε κλικ στον σύνδεσμο επικοινωνία. Ένα παράθυρο άνοιξε κι εκεί πληκτρολόγησε ένα ουδέτερο μήνυμα: "εξαιρετικές οι εκδόσεις σας. Συγχαρητήρια." Η μαύρη αλήθεια είναι πως δεν είχε την πρόνοια να  ρίξει ούτε ματιά στις εκδόσεις. Το μήνυμα ήταν καθαρά διερευνητικό, με πλήρη επίγνωση ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της. Προφανώς  δεν ήταν αυτός.  Μα και στην απίθανη περίπτωση που ήταν, ποιος λέει  πως θα του 'λεγε κάτι τ’ όνομά της;  Κι αν το μήνυμα ήταν στην αρμοδιότητα κάποιας γραμματέως και δεν έφτανε ποτέ στα χέρια του; Μπορούσε όμως να κοιμηθεί ήσυχη. Το καθήκον της το είχε κάνει. Τον είχε αναζητήσει ως όφειλε.

Το ξέχασε μέχρι την επόμενη φορά που, ανυποψίαστη, άνοιξε την ηλεκτρονική αλληλογραφία της. Απόμεινε να κοιτάζει την απάντηση με το απλανές βλέμμα της αγελάδας.

Καλώς την! 

Δύο λέξεις. Δύο σκέτες λέξεις. Πού είχαν όμως μια εντελώς απρόσμενη επίδραση. Δύο λέξεις που προκάλεσαν εκείνο που θα έπαιρνε όρκο πως ποτέ δεν θα μπορούσε να της συμβεί. Ο ορθολογισμός της μάζεψε όλη του την οικογένεια:  την γυναίκα του την κυρία τετράγωνη λογική, τα παιδιά τους τα "γιατί" και "διότι", τα αδέλφια τους σκέψεις,  συλλογισμούς, επιχειρήματα και ερμηνείες, μπήκαν σε ένα διαστημόπλοιο και αναχώρησαν προς άγνωστη κατεύθυνση - πάντως κάπου έξω από το γαλαξία μας. Για πρώτη φορά στη ζωή της στερημένη από την προστατευτική παρουσία τους, ένιωσε το μυαλό της ν' αδειάζει.  Άκουσε καθαρά τον χαρακτηριστικό ήχο του παγοθραυστικού να  θρυμματίζει παγετώνες σωρευμένους μέσα της ταυτόχρονα με τον, διαφορετικής χροιάς, ήχο από το σπάσιμο των  αλυσίδων που την κρατούσαν καθηλωμένη στη γη.  Αισθάνθηκε πως την εγκαταλείπει το γήινο βάρος της, πως ανεβαίνει ψηλά και  αιωρείται σαν φτερό  χορεύοντας ρυθμικά παρασυρμένη από τη μελωδία μιας αόρατης ορχήστρας. Ένιωθε τον ίλιγγο του ύψους,  χωρίς να ζαλίζεται. Αντίθετα άνοιγε ορθάνοιχτες τις αισθήσεις να μπει το καινούργιο μέσα της. Ένα ζεστό κύμα ξεκίνησε από τις πατούσες  και απλώθηκε μέχρι τις ρίζες των μαλλιών λες και την έγλειφαν πύρινες γλώσσες που την φλόγιζαν  χωρίς όμως να την καίνε. Είναι δυνατόν δύο λέξεις να λειτουργήσουν σαν παραισθησιογόνο; Και πόση διάρκεια μπορούσε να έχει; Αν είναι αλήθεια πως μερικοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή σε ένα λεπτό, η Αίγλη έζησε σ' εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμούλα  τριάντα χρόνων μερίδες ζωής. Γιατί, μην παρασυρθούμε κι εμείς, για μια στιγμούλα επρόκειτο. Όση χρειαζόταν για να διαβάσει μία...δύο... δέκα φορές εκείνο το καλωσόρισμα. Αμέσως μετά το διαστημόπλοιο προσγειώθηκε μαλακά δίπλα της, η ονειροφαντασία πήρε τέλος, ο ελεγκτικός μηχανισμός ενεργοποιήθηκε, ένα απειλητικό δάχτυλο ορθώθηκε μπροστά της και άρχισε να την ενοχοποιεί για την αδυναμία της. Κι εκείνη να μην βρίσκει λέξεις να απολογηθεί γιατί, βλέπεις, η εξέλιξη ήταν απρόσμενη, η  αναστάτωση   ανεξήγητη,  η έξαψη που φλόγισε τα μάγουλά της απροσδόκητη. Ήταν παράλογο το, ξεχασμένο σαν αίσθηση, καρδιοχτύπι, ήταν αφύσικη η αδυναμία της  να το ελέγξει, ήταν αδιευκρίνιστη η ανικανότητα της ν’ αντισταθεί στη ρουφήχτρα που την τραβούσε ανελέητα προς τα πίσω .

Και σαν να μην έφτανε η αδυναμία της να δώσει εξηγήσεις στον εαυτό της, ένιωσε  αμήχανη στην ιδέα πως κάποιος γνωστός-άγνωστος περίμενε απάντηση. Και τώρα τι λένε; Πώς επικοινωνείς, μετά από τόσα χρόνια, με κάποιον που είναι και δεν είναι ξένος, που είναι γνώριμος αλλά δεν είναι κι όλας; Ήταν εντελώς απροετοίμαστη για μια τέτοια επικοινωνία κι από πάνω συγχυσμένη. 

Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς, σκέφτηκε αποφασιστικά και πληκτρολόγησε με μια αυθορμησία ξένη προς τον συγκροτημένο χαρακτήρα της.

Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω.

Αμέσως μετάνιωσε. Καλύτερα να είχε πει: χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε. Πολύ αργά. Το μήνυμα είχε ήδη ταξιδέψει.

Η απάντηση ήρθε ακαριαία.

-Η χαρά είναι όλη δική μου.( Από πότε ο λόγος του έγινε τόσο συμβατικός;)

-Οφείλω να ζητήσω συγνώμη!

-Που με άφησες να περιμένω; Είναι μόνο κάτι περισσότερο από τριάντα χρόνια...

Ήταν μεγαλόψυχος ή παρίστανε τον μεγαλόψυχο; Δεν θυμόταν ή ήθελε να την απαλλάξει από μια ταπεινωτική υποχρέωση; Αποφάσισε να το αφήσει προς το παρόν αδιευκρίνιστο κι απάντησε χαριτωμένα.

-Βρίσκω θετική τη σκέψη σου. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει: είναι κάτι λιγότερο από σαράντα χρόνια.

Δεν περίμενε απάντηση. Ένιωθε άβολα όντας στον ίδιο εικονικό χώρο μαζί του. Είχε την, λανθασμένη αλλά έντονη, αίσθηση πως εκείνος παρακολουθούσε τις κινήσεις της, πράγμα που την αποδιοργάνωνε. Διέκοψε άγαρμπα τη συζήτηση χωρίς να τον αποχαιρετήσει, χωρίς καν να νοιαστεί για τους καλούς της τρόπους.Ήθελε να αναπνεύσει. Ήθελε επειγόντως να μείνει μόνη, να βάλει μια στοιχειώδη τάξη. Βγήκε στον κήπο. Η γαλήνη της κοιμισμένης χειμωνιάτικης φύσης λειτούργησε ευεργετικά επάνω της, η παγωμένη ανάσα των γυμνών δέντρων την τύλιξε σαν πανωφόρι και την έκανε ν' ανατριχιάσει σβήνοντας τη φλόγα της έξαψης. Συνήλθε. Έκανε μια μεθοδική ανάλυση και κατέγραψε προσεκτικά τα συμπεράσματα:

Υπήρχε. ( Πού ακριβώς, δεν είχε προλάβει να μάθει).

Δεν την είχε ξεχάσει.

Ήταν χαλαρός.

Έδειχνε ψύχραιμος.

Έμοιαζε να το απολαμβάνει.

Όλες οι θετικές έννοιες, όλη η θετική ενέργεια σωρεύτηκαν στο δικό του τερέν και δεν περίσσεψε ούτε ίχνος για το δικό της που σκοτίστηκε μέσα σε δάσος από απορίες. Έπρεπε να διαχειριστεί γαλήνια την επανασύνδεση, να την τοποθετήσει στα σωστά μέτρα. Έπρεπε να επικαλεσθεί τη συνδρομή των αρετών που την θωράκιζαν στα δύσκολα: της ψυχραιμίας, της νηφαλιότητας, του ορθολογισμού, της τετράγωνης λογικής. Μα πώς να ξεχάσει πως το φιάσκο του ’68 το είχαν προκαλέσει αυτές ακριβώς οι αρετές; Δεν ήταν  στις προθέσεις της μια επανάληψη. Μακάρι όμως να ήξερε ποιες είναι σήμερα οι προθέσεις της. Νόμιζε  ότι όλα ήταν τακτοποιημένα. Νόμιζε ότι πατούσε σε στέρεο έδαφος. Νόμιζε ότι η αναζήτηση έγινε εκ του ασφαλούς, από εντιμότητα και θεμιτή περιέργεια, χωρίς να θέτει σε κανένα κίνδυνο τα κεκτημένα της καλοσιδερωμένης ζωής της. Ήταν όμως έτσι;  Από επαγγελματική διαστροφή προσπάθησε να το δει σαν πρόβλημα μαθηματικών. Μελέτησε  τα δεδομένα, έλαβε υπόψη όλες τις παραμέτρους σταθερές και μεταβλητές,  ταξινόμησε με προσοχή τα ενδεχόμενα, προχώρησε σε συστηματική καταχώριση. 

Κατέληξε σε μια κατ’ αρχήν μεθόδευση.
Η σύγχυση είναι κακός σύμβουλος, πρέπει να την αποφύγω με κάθε τρόπο  
Η αιτία που με αναστατώνει είναι το απρόσμενο. Μόλις το χωνέψω όλα θα γίνουν πιο εύκολα. 
Όλο κι όλο που χρειάζομαι είναι χρόνος.
Αύριο θα μπω νηφάλια στη σελίδα του να πάρω πληροφορίες• η γνώση είναι δύναμη.
Έχω πάντα την ευχέρεια να φεύγω όταν δεν νιώθω άνετα. Καλά που δεν πρόκειται για πρόσωπο με πρόσωπο επαφή.

Συνεχίζεται...

 Γιούλια Ολόμπλαβα