«Το καραβάνι περνάει…»
Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
ΕΠΙ δεκαετίες το’ χαν στρώσει «επιστημονικά». Με προσαυξήσεις, αφαιρέσεις και βελτιώσεις. Στη βάση του ακαταδίωκτου και με δεδομένη την ατιμωρησία. Έτσι το’ πιασαν, τέτοια (δι)έπρατταν κι αλίμονο σ’ όποιον κατήγγελλε την αλητεία τους. Θα του την «πέφτανε» ξεψαχνίζοντας τα έργα και τη ζωή του, θα τον ξετίναζαν με μηνύσεις και αγωγές, μη ξανατολμήσει.
Η «μηχανή» πρόβλεπε και αποκατάσταση των αμαρτωλών. Εμμέσως και υπούλως.
Δια των καθυστερήσεων σε συμβούλια επιτροπές και συνεδριάσεις. Και, βέβαια, με τη, (προ)μελετημένη τους σύσταση. Για να βρει το…δίκιο του ο «αμαρτωλός» (κρινόμενος από «συναδέλφους» και δίπλα τον συνδικαλιστή φύλακα και αρωγό του) και να το χάσει η κοινωνία.
ΜΕ την πρακτική τους και την ανοχή μας, φτάσαμε να θερίζουμε θύελλες πιάνοντας τη μύτη. Και βγαίνουν στο φως ιστορίες του παρελθόντος με κατορθώματα δραστών που δεν το περίμεναν, ωστόσο, επιμένουν. Κατά την αρχή του Le Chatelier, ένα σύστημα αντιδρά σε κάθε αιτία που προσπαθεί να το μεταβάλλει. Και ήταν τόσοι και τόσο βολεμένοι, με την αντίδρασή τους σθεναρή και πολύμορφη, που συνιστούν μεγάλο πρόβλημα.
ΤΟ δημόσιο δεν έστρεξε ποτέ του στη μηχανοργάνωση. Το κομπιούτερ που δεν έλειπε από ένα φοιτητικό δωμάτιο δεν «κοσμούσε» τα γραφεία της δημόσιας διοίκησης. Για να’ χουν «δουλειά» λουφαδόροι και ενίοτε για να συνωμοτούν, ανέλεγκτοι.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως δεν περίμεναν την ανατροπή (με δημοκρατία και με…μνημόνια) και τους ήρθε ταμπλάς. Αυτοί με χειροπέδες για τη «στενή»…χαμογελώντας κι εμείς απ’ τα…σύννεφα(;), με κάποιες ελπίδες για τιμωρία των παλιών και τρομοκράτηση των επίδοξων (για κομπίνα).
ΜΑΔΟΥΣΑΝ τα ταμεία τους για βίλες μετά…πισινών και παραμένουν στη μισθολογική λίστα, γιατί τα πειθαρχικά δεν…συνεδρίασαν (ακόμα). Οι «τρύπες» καλύπτονταν απ’ τον δημόσιο προϋπολογισμό κι εμείς σηκώναμε τους ώμους. Από φόβο μη μπλέξουμε κι από αδιαφορία πως άλλος θα πληρώσει και πληρώνουμε. Βίλες, μίζες και προμήθειες, που δεν θ’ αλλάξουν κτήτορα μέχρι να περάσει η μπόρα (γι αυτούς) και οι εντυπώσεις για ‘μας.
ΔΕΝ θέλαμε μνημόνιο και ήρθε. Θέλαμε εθνική περηφάνεια και τη χάσαμε (την καταβρόχθισαν απατεώνες ολκής και απατεωνίσκοι της καθημερινότητας). Θέλουμε τιμωρία για εγκλήματα και πάμε σαν χελώνα. Η αρχή (ως ήμισυ του παντός) έγινε, ο κ. Σαμαράς μην κάνει πίσω (στην πάταξη της διαφθοράς) και η (συν)κυβέρνηση να τον στηρίξει.
«Οι κύνες αλυχτούν, το καραβάνι περάνει».
