Το…σχοινί
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΗΡΘΕ απ’ τα πέρατα του κόσμου για να αμαρτήσει βαριά. Με ένα έγκλημα ειδεχθές, στην Ελλάδα του «Ξένιου Δία» και της αταξίας. Δεν υπέστη τη βάσανο του ελέγχου ο μελαψός δολοφόνος και βρήκε δουλειά. Με το αφεντικό να τρίβει τα χέρια για τον «φτηνό» Πακιστανό και όλοι(;) βολεμένοι. Και μόνο της μάνας την ψυχή πλακώνει ο χάρος, καθώς αγγίζει με τα χέρια του το άνθος της ζωής της.
ΤΟΝ έκρυψαν, τον (προ)φύλαξαν, κάποιοι…συμπονετικοί μίλησαν για την «κακιά ώρα», άλλοι για πρακτοριλίκια και μυστικές υπηρεσίες. Τόσο τον «ανέβασαν», που να μη μοιάζει με τομάρι το τομάρι. Αύριο μπορεί να του στέλνουν και γράμματα χαζοχαρούμενα, σαν «τότε» τον Παπαχρόνη σημερινές παλιόγριες.
Η δικιά μας «πρόταση» είναι απλή κι έχει να κάνει με το έγκλημα, αλλά και με την ασύλληπτη πονηριά του κακούργου, που ζήτησε και «συγγνώμη»! Ευκαιριακά και εκ των υστέρων. Αφού εκ των…προτέρων όλα τα’ χε ετοιμάσει για το φευγιό και πριν τον τσακώσουν αστυνομικοί (και μπράβο τους) με το εισιτήριο στο χέρι. Είναι το…αντριλίκι του-συνέχεια εκείνου που (επ)έδειξε στην ανυπεράσπιστη κοπέλα.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ να του κρεμάνε (μια που δεν μπορούν να τον κρεμάσουν), καθημερινά και αδιαλείπτως ένα σχοινί. Μια τριχιά να κρέμεται απ’ τα κάγκελα και μέσα στο κελί του, κάθε πρωί, μόλις ξυπνάει. Για να θυμάται το χρέος του ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΤΕΙ! Αν είναι άντρας κι αν το’ χει μετανιώσει. Αν κατάλαβε τι (δι)έπραξε σε βάρος της κοπέλας, των γονιών και του έλληνα πολίτη που θα πληρώνει την πιθανή (και απευκταία) ισόβια αναπηρία του κοριτσιού.
ΚΙ αν βρεθεί ένας συγγενής να του πάρει, αύριο, το κεφάλι; Ποιος και γιατί να κλάψει που το κεφάλι δεν θα βρίσκεται στους ώμους του εγκληματία που συνέτριψε με πέτρα το κεφάλι της κοπέλας; Ποιο (κεφάλι) θα’ τα πιο «χρήσιμο» στην κοινωνία των αγγέλων και τεράτων που’ ναι ο κόσμος; Και θα’ ταν θεία δίκη (δια χειρός ανθρώπου), τιμωρία πραγματική και πέρα από λόγια και…μακρινές συμπόνιες.
ΩΣΤΟΣΟ, ας γυρίσουμε στο εφικτό και στην πραγματικότητα. Η πρότασή μας δεν σταματάει εδώ. Το (ξανά)παμε πως η προοπτική της τιμωρίας αποθαρρύνει τον επίδοξο κακοποιό κάθε βαθμίδας, με το κρύο και αφιλόξενο κελί να του γνέφει, ωστόσο, το δίκαιο μένει απ’ έξω. Γιατί να «χρεωθούμε» τον (κάθε έλληνα είτε αλλοδαπό) κακούργο από στέγη, φαγητό και ρουχισμό οι φορολογούμενοι; Δουλεύει στη φυλακή, υποχρεωτικά (όχι καταναγκαστικά) και μακράν της «αργίας-μητρός πάσης κακίας), μας απαλλάσσει από περιττές δαπάνες κι είναι το δίκαιο. Και το φάρμακο. Και η πρόληψη.
