Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
«Πόσους πολέμους θα κάνει η γενιά μου;», αναρωτήθηκε ο κ. Βενιζέλος. Και συνέχισε διερωτώμενος: «Θα απουσιάσω από τον πόλεμο της γενιάς μου για να βάλω τα προσόντα μου στον τόκο;».
Δήλωσε δε απόλυτα βέβαιος πως αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς του.
Αν αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς μας, όπως ισχυρίστηκε στη συνέντευξή του στον Γιάννη Πρετεντέρη, τότε είναι ένας πολύ ντροπιαστικός πόλεμος.
Μήνας, που είναι, Οκτώβριος, λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Έπους, όλα αυτά μου ακούγονται κάπως βέβηλα, ιερόσυλα, προπαγανδιστικά.
Γιατί αν η δική μας γενιά διάλεξε αυτόν τον πόλεμο, αν στη δική μας γενιά έλαχε αυτός ο πόλεμος, τότε ίσως και να μην αξίζει να ματώσουμε στα πεδία της.
Πολύ περισσότερο που ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος από τους σύγχρονους «πολεμάρχους» (λέμε τώρα) είναι της λογικής «όλοι θα σκοτωθείτε και όλοι θα δοξαστούμε».
Και το χειρότερο: Είναι ένας ταπεινωτικός πόλεμος, πόλεμος με βέβαιη την έκβαση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, με το στράτευμα να έχει από καιρό παραδοθεί στους (κάθε είδους) εισβολείς.
Είναι ένας πόλεμος επί των ημερών του οποίου δεν έχει ακουστεί ούτε ένα «Όχι».
Ένας πόλεμος οπισθοφυλακών, με τους «στρατάρχες» του (λέμε τώρα) παραζαλισμένους, φοβισμένους, έτοιμους για όλα, που οδηγούν το στράτευμα σε σφαγείο ανάλογο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς υπερασπίζεται.
Την επόμενη δόση; Την πολιτική επιβίωση αυτών που προκάλεσαν την καταστροφή; Την υπεράσπιση της ανοησίας και του εθελοδουλισμού; Την αθώωση ενός άθλιου παρελθόντος;
Φυσικά, ουδείς πιστεύει πως λαμβάνει μέρος σε έναν δίκαιο πόλεμο, για τον οποίο αξίζει να δώσεις τη ζωή σου.
Ούτε, βέβαια, και ο κ. Βενιζέλος.
Ο οποίος, προφανώς γνωρίζει πως ένας πόλεμος χωρίζεται σε δύο μέρη: Σ’ αυτά καθαυτά τα πολεμικά γεγονότα και στα γεγονότα που… δικαιολογούν τα πολεμικά γεγονότα.
Στην προπαγάνδα δηλαδή.
Αν κάποιοι θέλουν να παραστήσουν τους γενναίους, αφού προηγουμένως παρακολούθησαν μια ολόκληρη χώρα να βυθίζεται στα λασπωμένα πεδία της ιδιοτέλειας, ας το κάνουν μόνοι τους.
Χωρίς την γενιά τους!
Τέλος, υπενθυμίζω ότι οι πόλεμοι των αφρόνων έχουν μοιραία κατάληξη.
Ο λαός βυθίζεται στον Διχασμό.
Και οι άφρονες οδηγούνται στο Γουδί…
Υ.Γ. Οπότε... ξεκινήστε τον πόλεμο χωρίς τη γενιά σας!
