Ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ολοκληρώθηκε. Φυσικά, εκλογές δεν προκηρύχθηκαν, ενώ όπως αναμένονταν, οι πάντες δηλώνουν νικητές. Το ΠΑΣΟΚ είδε τα ποσοστά του να κατακρημνίζονται, αλλά κράτησε την πρώτη θέση πανελλαδικά. Η ΝΔ γνώρισε νέα ιστορικά χαμηλά, αλλά κέρδισε μάχες. Το ΚΚΕ είδε τα ποσοστά του να σκαρφαλώνουν σε διψήφιο νούμερο. Πόση σημασία, άραγε, έχουν όλα αυτά για το μέσο πολίτη; Μάλλον καμία. Υπάρχει ένα ποσοστό πολιτών σε αυτή τη χώρα που μπορεί να ερμηνεύει τα πράγματα. Δεν φοράει παρωπίδες. Δεν ποδοσφαιροποιεί την πολιτική. Λειτουργεί ως πολίτης και όχι ως οπαδός. Αυτή η χορεία των πολιτών συναποτελεί τα μεσαία δυναμικά στρώματα μιας κοινωνίας, δηλαδή τους παραδοσιακούς συμμάχους των προοδευτικών κομμάτων. Τους διαμορφωτές των ιστορικών πλειοψηφιών. Αυτοί οι πολίτες ερμηνεύουν λίγο πιο σύνθετα, αλλά πιο ρεαλιστικά την πολιτική επικαιρότητα. Όταν ένας στους δύο πολίτες στα αστικά κέντρα απέχει και το 9% όσων συμμετέχουν επιλέγει άκυρο - λευκό, το μήνυμα είναι εκκωφαντικό.....
Στα κομματικά μανιχαϊστικά διλήμματα ο Έλληνας απάντησε με αποχή και άρνηση.
Η ΝΔ, πρώτη, έβαλε το δίλλημα: «καταψηφίστε τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ για να δηλώσετε την αντίθεσή σας στο μνημόνιο, ειδάλλως επιλέγετε ακόμη πιο επώδυνα μέτρα». Το ΠΑΣΟΚ απάντησε εξίσου απολίτικα και εκβιαστικά: «υπερψηφίστε τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ για να δηλώσετε την εμπιστοσύνη σας στην κυβέρνηση, ειδάλλως επιλέγετε εκλογές». Ο «κυρίαρχος λαός» δεν «τσίμπησε». Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που ο κόσμος φανατίζονταν και ευχερώς μανιπιουλάρονταν από τους ποικιλώνυμους κομματικούς ταγούς. Η πλειοψηφία τους γύρισε την πλάτη και προτίμησε να πάει καμιά εκδρομούλα. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: όσοι βάζετε διλήμματα είστε εκτός κοινωνικής θεματολογίας. Δεν πανηγυρίζουμε με όσα τραβάμε και φυσικά δεν τα επιδοκιμάζουμε. Τα ανεχόμαστε, όμως, γιατί δεν βλέπουμε εναλλακτική λύση και δεν παρασυρόμαστε από τα παραμύθια περί ταχυδακτυλουργικής εξαφάνισης του δημοσίου χρέους. Η υπομονή μας, όμως, δεν είναι ανεξάντλητη ούτε η ανοχή μας αέναη. Αντίθετα, ο πολιτικός χρόνος εξαντλείται. Ή θα βγάλετε τη χώρα από την κρίση ή η έξαρση της τελευταίας θα επιφέρει το βιοϊστορικό τέλος του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν είναι στιγμιαίο γεγονός. Αποτελεί την απόληξη μιας διαρκούς πορείας αποδόμησης που ήδη έχει ξεκινήσει με άγνωστο χρόνο ολοκλήρωσης. Η αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης φέρνει το τέλος πιο κοντά…
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010.
