Μάλιστα, με έναν ανεστραμμένο τρόπο, αυτοί οι συνδικαλιστές μιμούνται την πολιτική της κυβέρνησης -να διαιρεί τον λαό και να στρέφει τους εργαζόμενους τον έναν εναντίον του άλλου- όταν, αντί για τη συμπαράσταση των πολιτών, εξασφαλίζουν την εναντίωσή τους.
Διότι ο κόσμος που πάει να ταξιδέψει (και οι τουρίστες που μες στην κρίση επέλεξαν τη χώρα μας) είναι αυτοί που την πληρώνουν.
Και είναι ακόμα πιο αποκαρδιωτικό, να διαπιστώνει κανείς... για μιαν ακόμα φορά την ευκολία με την οποίαν στελέχη του ΚΚΕ ειρωνεύονται, λοιδορούν, ακόμα και βρίζουν φιλικές (ή και ενάντιες) φωνές που προσπαθούν να έχουν έναν κριτικό έστω διάλογο μαζί τους ή ακόμα και να εκφράσουν την όποιαν αντίθεσή τους.
Η εποχή τού «πας μη κομμουνιστής, αντικομμουνιστής» παρήλθε μαζί με την εποχή τού «πας μη αριστερός, βάρβαρος»...
Πολλοί κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες έχυσαν το αίμα τους κι αφιέρωσαν τη ζωή τους για να έχουμε Δημοκρατία και συνεπώς Σύνταγμα.
Μάλιστα, όλοι αυτοί το ίδιο αγωνίστηκαν για να προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμα ότι μπορούμε να το αλλάξουμε.
Προϋπόθεση όμως και για την ύπαρξη και για την ενδεχόμενη αλλαγή του Συντάγματος είναι η τήρησή του. Η οποία επαφίεται στο φιλότιμο του λαού.
Οταν λοιπόν ο κ. Μαΐλης λέει ότι το ΚΚΕ (ή μήπως μόνον ο ίδιος;) δεν «αναγνωρίζει το Σύνταγμα», σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει τους αγώνες των προγενέστερων κομμουνιστών για να υπάρχει αυτό το Σύνταγμα και για να μπορεί, με τη θέληση του λαού, να αλλάξει.
Σημαίνει επίσης ότι ο κ. Μαΐλης ανοηταίνει.
Διότι όταν διακηρύσσει ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα, εις τι διαφέρει από την παρούσα κυβέρνηση που το έχει κουρελιάσει με το Μνημόνιο κι άλλους χίλιους τρόπους;
Το Σύνταγμά μας αποτυπώνει την κυριαρχία της αστικής τάξης -έχουμε μια αστική Δημοκρατία, ένα ταξικό (και τοξικό) πλέον σύστημα. Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνον με τη λαϊκή θέληση. Μόνον αν το θελήσει ο λαός, είτε με εκλογές είτε με επανάσταση, μπορεί η δημοκρατία από αστική να γίνει λαϊκή. Ή ό,τι άλλο ο λαός αποφασίσει.
Εως τότε, της Δημοκρατίας τής περισσεύει αν κάποιοι δεν «αναγνωρίζουν» το Σύνταγμα ή αν κάποιοι άλλοι -ή οι ίδιοι- θεωρούν τους δικαστές (στους οποίους πρέπει να ελπίζει πάντα ο λαός ότι μπορεί να προσφύγει) «λουκουμάδες»...
Dura lex sed lex έλεγαν οι Λατίνοι, σκληρός νόμος αλλά νόμος. Κι αν δεν μας αρέσει, να τον αλλάξουμε. Αλλά για να αλλάζουμε τους νόμους, πρέπει να τους τηρούμε. Οι πραξικοπηματικές λογικές και ο σεχταρισμός μπορεί να 'χουν σχέση με τον αριστερισμό (ή τον φασισμό), όχι όμως με την Αριστερά, μάλιστα την κομμουνιστική.
Η προσωπική αντίθεση (και αντίσταση) σε έναν νόμο ή τους νόμους μπορεί να 'ναι προνόμιο (ή σταυρός) μιας Αντιγόνης, η συλλογική όμως αντίθεση (και αντίσταση) σε έναν νόμο ή τους νόμους, μάλιστα τους άδικους, ήγουν τους ταξικούς, προϋποθέτει και συνεπάγεται πολιτικά προγράμματα. Που απευθύνονται στον λαό. Κι εκείνος κρίνει, αποφασίζει και πράττει. Διαλέγεται, διαλέγει, επιλέγει και εκλέγει.
Απλά πράγματα. Διότι μπροστά μας έχουμε σκοτεινές μέρες και καλό θα ήταν οι στρατευμένοι στην (αναγκαία όσον ποτέ) ταξική πάλη, να μην οπλίζουν οι ίδιοι την προπαγάνδα εναντίον τους· με αλγεινά αποτελέσματα εις βάρος εκείνων για τους οποίους μάχονται...
ΥΓ. Οσο για τη «μεγέθυνση» όσων συνέβησαν στο λιμάνι σε (αίφνης) «αγώνα κατά του Μνημονίου», ή σε αγώνα στο πλαίσιο των ευρύτερων κινητοποιήσεων κατά του Μνημονίου -αμηχανία ψάλτου, βηξ.
Ο αγώνας κατά του Μνημονίου είναι αγώνας ζωής και θανάτου. Σε παλλαϊκή βάση. Και δεν μπορείς να βρίζεις όσους καλείς σε αυτόν τον αγώνα, υποβαθμίζοντας σε επίπεδο σέχτας ή συντεχνίας τη σχέση σου μαζί τους στα λιμάνια, τα ξενοδοχεία ή όπου αλλού.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 26.VI.2010 stathis@enet.gr
