Posted: 19 Jun 2010 11:07 AM PDT
.jpg)
Κάθε μέρα χειροτερεύει η κατάσταση.
Ενας μόνιμος πόνος στο στομάχι. Ενα σφίξιμο. Ξέρω τι είναι. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια, οργή. Βλέπω όνειρα εκδίκησης. Χαστουκίζω πολιτικούς, καίω σπίτια πολιτικών, καίω πολιτικούς. Ολα αυτά που ούτε μπορώ, ούτε θέλω να κάνω. Απλώς ο πόνος στο στομάχι μεγαλώνει.
"Τι πράγματα είναι αυτά, ντροπή σας", λέω στα ταπεινά μου ένστικτα. "Αν σκέφτεσαι εσύ έτσι, τι να πουν οι νέοι". Πρησμένο στομάχι. Τούμπανο. Κι ένα αίσθημα κυνηγητού. Περπατώ και να κοιτώ συνεχώς πίσω μου. Σαν κάποιος να με παρακολουθεί. ...
Δεν προλαβαίνω. Να πληρώνω, δεν έχω να πληρώνω. Για όλα.
Για υπηρεσίες που δεν μου παρέχονται. Κομμένο το ίντερνετ στην Αθήνα, αλλά εξακολουθώ να το πληρώνω στον ΟΤΕ.
Η σύνταξη πέταξε.
Θα κόψω και την ιδιωτική ασφάλιση.
Ανά τρίμηνο αυξάνει τη συμμετοχή κατά 50 ευρώ. Ανεξέλεγκτα όλα. Μόνο εγώ πρέπει να είμαι ελεγχόμενος. Ονειρα; Οχι πια. μέλλον; Οχι πια.
«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Μετά από εμάς. Χέστηκα αν πεθάνει μετά από μένα. Βαρέθηκα αυτά τα "βαθυστόχαστα".
Κοιτώ πίσω τα χρόνια μου. Πώς μεγάλωσα. Στην φτώχεια. Δεν είχαμε να φάμε. Ο πατέρας δούλευε όπου έβρισκε. 7 χρονών έκανα κι εγώ το ίδιο. Ψωμί και λάδι.
Ψωμί λάδι και ντοματοπελτές. Ψωμί και ζάχαρη. Γελούσαμε, παίζαμε, δεν είχαμε γνωρίσει το καλύτερο.
Ηταν λογικό να φορώ 2 χρόνια τα ίδια παπούτσια, να "γυρίζω" το παλτό ανάποδα, από την όψη που δεν έδειχνε τριμμένο. Τσάμπα το παιχνίδι, στους δρόμους.
Τώρα τα παιδιά παίζουν επί πληρωμή σε 5χ5. Μεγάλωσα, άλλαξαν τα πράγματα, γνώρισα το καλύτερο.
Και στην καμπή, λίγο πριν το "ουφ", επιστροφή στο ψωμί και το λάδι.
Μόνο που δεν έχω τις ίδιες αντοχές. Ετσι, πονά το στομάχι. Για όλα όσα μου "κλέβουν", μου στερούν. Χθες μια φίλη έκλαιγε. Αναγκάζεται να σταματήσει τις σπουδές του γιου της. "Δεν έχω. Παίρνω 700 ευρώ και μόνο για το νοίκι του χρειάζομαι 300". Δύο τα κομμένα όνειρα. Και πως να το εξηγήσει στο παιδί.
"Πώς είσαι;". "Πονά το στομάχι μου, εσύ;".
"Και γω τα ίδια".
"Κοιμάσαι;" "Οχι".
"Ούτε εγώ".
πηγη/vendeta
