Ακόμα δεν ανέλαβε τα καθήκοντά του ο νέος πρόεδρος της Ε.Ε, Βέλγος Πρωθυπουργός Χέρμαν Βαν Ρομπούι και το πρώτο πράγμα που ανέφερε ήταν η αναγκαιότητα της διεύρυνσης. Με νωπά ακόμα τα σημάδια από τη βεβιασμένη είσοδο στην Κοινή Ευρώπη των 27 χωρών – μελών, η συζήτηση για περαιτέρω διεύρυνση φαντάζει ως αστεία. Δεν χρειάζεται άλλωστε να κοιτάξει κανείς μακριά, αρκεί μία κοντινή ματιά στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, για να αποφασίσει πόσο ατυχής ήταν η τελευταία διεύρυνση.
Με τη σαφέστατη εξαίρεση της Κύπρου, το δημοκρατικό, βιωτικό και οικονομικό επίπεδο της οποίας ήταν το απόλυτο κλειδί για την ένταξή της, καλό θα ήταν να κοιτάξουμε το κατά πόσο άλλες χώρες βρισκόταν στο ίδιο ή έστω σε παρεμφερές επίπεδο.
Η Ε.Ε παραδόθηκε αμαχητί τότε στις «ορέξεις» των «συμμάχων» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και δέχθηκε ουσιαστικά να αλωθεί εκ των έσω με την είσοδο χωρών που δεν είχαν καμία σχέση με την νέα ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα, αλλά ονειρευόταν τη μετά τον ψυχρό πόλεμο εποχή που αποτυπωνόταν στον αμερικανικό κινηματογράφο. Για αυτό άλλωστε και είναι μέλη της Ε.Ε η Βουλγαρία, η Τσεχία, η Πολωνία και πάει λέγοντας.
Τώρα, ποιούς ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε στην υποτιθμένη Ενωμένη Ευρώπη; Την Τουρκία; Την Αλβανία; Ή μήπως τη FYROM; Και αν πραγματικά συζητάμε για διεύρυνση τότε να συζητήσουμε και για τη Σερβία, γιατί όχι; Ή μήπως οι άλλες υπό ένταξη χώρες είναι πιο προηγμένες;
