2.11.09

Απο τις δοκιμές του αντιαρματικού ARIS IV που σχεδίασε και κατασκεύασε η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων



Κατά την διάρκεια των δοκιμών το όπλο επέδειξε ικανότητα διάτρησης 700mm συμπαγούς χάλυβα και βεληνεκές 330 μέτρων. H σχεδίαση της αντιαρματικής έκδοσης ολοκληρώθηκε το 1984 και κατόπιν ακολούθησε η σχεδίαση ρουκετών διαφορετικών τύπων (εναντίον προσωπικού κ.α) H παραγωγή του σχεδιαζόταν να αρχίσει το 1987 όμως τελικά η ΕΒΟ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει παραγγελίες από τον ΕΣ παρά το γενονός ότι ήταν ικανότερο απο τα ήδη χρησιμοποιούμενα αντιαρματικά μιας χρήσης και ήταν σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξ' ολοκλήρου απο την ΕΒΟ. Το ARIS IV ήταν βαρύτερο από τα LAW που χρησιμοποιούσε ο ΕΣ απο την δεκαετία του 1970, αλλά είχε την ικανότητα να διατρήσει θώρακα υπερδιπλάσιου πάχους (σε RHA) σε σχέση με το αμερικανικό βλήμα. Ενδεικτικά ένα άλλο αντιαρματικό αντίστοιχης διατρητικής ικανότητας με το ελληνικό, το αρκετά διαδεδομένο γερμανικό Panzerfaust 3 έχει βάρος 13 κιλών έναντι των 7,5 κιλών του ΑRIS IV. Μετά την απόριψη του φιλόδοξου αυτού σχεδίου της ΕΒΟ ο ΕΣ αναζήτησε μια εύκολη και γρήγορη λύση η οποία ήρθε υπό την μορφή των ρωσικών RPG-18 από τα αποθέματα του ανατολικογερμανικού στρατού,τα οποία βρίσκονται σε υπηρεσία μέχρι σήμερα. Καθώς όμως τα βλήματα είτε έχουν λήξει είτε αγγίζουν το όριο ζωής τους, το ΓΕΣ θα αναγκαστεί στο άμεσο ή απώτερο μέλλον (ανάλογα με το πλεόνασμα ειρήνης του κ.Μπεγλίτη..) να αναζητήσει λύση -φυσικά- πάλι από το εξωτερικό...Άν υπήρχε ηγεσία που να χαρακτηρίζεται με διορατικότητα το όπλο θα είχε μπεί σε παραγωγή, θα υπήρχαν νέες βελτιωμένες εκδόσεις που ίσως καταφέρναμε να εξάγουμε,η ΕΒΟ θα μπορούσε πιθανότατα να εξασφαλίσει την επιβιωσιμότητα της για τα επόμενα χρόνια και δεν θα είχε ανάγκη από συνεχείς κρατικές "ενέσεις" για να μπορεί να φυτοζωεί, θα προχωρούσε η απεξάρτηση του ΕΣ από εξωτερικές πηγές οπλισμού (έστω και σε αυτό τον πολύ μικρό βαθμό) και το σημαντικότερο : το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου δεν θα πήγαινε προς ενίσχυση της αμερικανικής η γερμανικής βιομηχανίας αλλά θα παρέμενε εντός Ελλάδος προς όφελος της Ελληνικής οικονομίας. Σε περίπτωση εξαγωγικών επιτυχιών δε, θα υπήρχε και πλήρης απόσβεση του ούτως η άλλως μικρού κόστους ανάπτυξης.